Chapter one • A fun new game • 1.5

      Voor het eerst in zijn leven was Sherlock Holmes overdonderd. De jonge blonde vrouw voor zijn neus keek hem zelfgenoegzaam aan, haar armen trots voor haar borstkas gevouwen. Haar neus wees de lucht in als een fiere pauw. Sherlock herstelde zich snel van zijn verbazing. Alles had hij verwacht. Maar dit niet.
      Nadenkend nam hij Gaëlle voor de zoveelste keer in zich op. Haar houding straalde puur zelfvertrouwen uit. Meestal ging die houding gepaard met aan krankzinnigheid grenzende domheid. Haar blik zei echter iets heel anders. Ze had twee doordringende blauwe ogen. De blik die ze op hem richtten was opmerkelijk wijs, nieuwsgierig. Daarbij kwam dat haar raadsels hem geïntrigeerd hadden. Niet enkel omdat ze een plotse vlaag van opwinding hadden veroorzaakt in zijn saaie bestaan van de laatste dagen maar ook omdat hij gemerkt had dat ze talent had. Ze was een gelijke, op zoek naar alles wat haar hersenen de ultieme kick zou kunnen geven.
      “Komaan, Sherlock. Zo lang moet je er toch niet over nadenken? Normaal gezien ben je altijd zo snel van begrip,”
      Met een grijns op haar gezicht zette ze een stap naar hem toe. Ze stond nu op amper een halve meter van hem af. Haar parfum kwam op hem toegewaaid, gedragen door een briesje dat door een gebroken raam kwam.
      “Je ego is te groot om te weigeren. Ik weet dat je het wilt. Een nieuwe uitdaging,” fluisterde ze uitdagend.
      Sherlock rechtte zijn rug en knikte kort. Ze was inderdaad slim, deze vreemde meid. Ze kende hem niet en tegelijkertijd beter dan hij dacht. Hij mocht haar niet onderschatten. Ze kon wel eens interessante dingen opleveren.
      “Goed dan, Gaëlle. Hou je gsm in de buurt,”
      Zonder nog verder iets te zeggen draaide Sherlock zich om en verliet het gebouw. Gaëlle bleef achter met het vreemdste gevoel dat ze ooit gehad had. Het was haar gelukt. Hij had haar zonder veel protest aanvaard als zijn leerlinge. Ze had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou zijn. Maar iets vertelde haar dat ze niet te vroeg victorie mocht kraaien. Bij Sherlock Holmes durfde er al eens een addertje onder het gras te zitten.
      Haastig sloeg ze haar jas stevig om zich heen en liep naar buiten. Meteen blies een windvlaag haar blonde haren als een wervelwind om haar gezicht. Ze kamde ze met veel moeite achter haar oren. Haar hakken tikten ritmisch op de stenen terwijl ze richting het centrum wandelde. Ze kon makkelijk een taxi nemen. Maar sinds Sherlock’s zaak in verband met de moordende taxichauffeur was ze geen grote fan meer van de beroemde zwarte auto’s.
      Sherlock Holmes durfde het wel nog aan om zich over te geven aan de rijkunsten van een taxichauffeur. Terwijl de stad aan het raampje voorbijgleed, probeerde hij te begrijpen waar hij zich in had laten meeslepen. Ze kon hem veel problemen bezorgen als hij zich vergiste. Maar hij vergiste zich nooit. Ze intrigeerde hem mateloos. Ze herinnerde hem aan zichzelf toen hij aan het begin van zijn carrière stond. Hij was nieuwsgierig naar wat hij in haar zou ontdekken. Misschien was de rest van de wereld niet zo dom als hij dacht. Misschien was ze zijn respect wel waardig. Hij kon niet wachten om het te ontdekken.