033

'Maar...' Robbie keek me verbaasd aan. 'Weet je zeker d-'
'Ja,'zuchtte ik. 'Laat me nu gewoon, alsjeblieft.'
Robbie fronste. 'Oké dan.' Een geïrriteerd ondertoontje kwam in zijn stem. 'Ga dan maar alleen.'
'Sorry Robbie, ik wil gewoon even een rustige vakantie, nu ik er eindelijk eens tussenuit kan.'
'Naar waar ga je?'
Ik zweeg en sloeg mijn ogen neer. 'Ik...' Ik had nog zo gehoopt dat hij dit niet zou vragen.
Robbie duwde mijn hoofd een beetje omhoog, zodat mijn ogen in de zijne blikten en wierp me dan een onderzoekende blik toe. Na enkele minuten knikte hij kortaf. 'Ik snap het al.'
Ik zuchtte diep, maar probeerde het niet eens te ontkennen. Hij wist dat het zo was, ik wist dat het zo was, we konden er beide niets aan veranderen.
'Kan dat ik van je hou er niets aan veranderen?'vroeg hij moedeloos.
Vastbesloten, hoewel ik me een beetje trillerig begon te voelen, schudde ik mijn hoofd. 'Ik...' Een gevoel van heimwee overspoelde me, net als het al weken deed.
'Nee dus,'zei Robbie, en op de een of andere manier maakte zijn begrijpende toon het enkel erger.
'Het had toch ooit gemoeten?'vroeg ik moedeloos. 'Of dacht je dat ik de rest van mijn leven zonder hem zou-'
'Dat had ik gehoopt,'onderbrak hij me schouderophalend. 'Maar waarschijnlijk wist ik ergens wel dat je weer weg zou moeten.'
'Maar ik kom terug,'zei ik, bijna smekend.
'Ik bedoel mentaal.' Hij haalde zijn schouders op. 'Whatever will be, will be.'
En dan draaide hij me z'n rug toe en liep de kamer uit, voor ik kon zien hoe de tranen zacht over zijn wangen gleden.

Team Robbie iemand?