~2~

Het was Anne, de moeder van Harry. Ik werd helemaal gek van het idee dat ik de hele avond naast haar zat. In mijn hoofd zei ik wel 50 keer tegen mezelf ‘Oh mijn god, het is de moeder van Harry’. Ik liep langzaam verder naar mijn stoel en ging zitten. Het was best een goede plek, het was niet ver van het podium en ik kon ze dus heel goed zien. Ik had mezelf verplicht rustig te blijven en me niet als een gestoorde fan te gedragen en Anne zo wat aan te vallen. Dus nu zat ik daar maar een beetje met mn mobiel te prutsen terwijl ik aan het wachten was totdat het concert begon. Toen ik net besloten had mn moeder maar een smsje te sturen dat het concert zo ging beginnen, begon Anne tegen me te praten. “Hi, are you here alone?” vroeg ze. Ik schrok me kapot maar kon nog net een “yes” uitbrengen. Waarom doe je nou zo zenuwachtig, dacht ik bij mezelf, het is maar de moeder van Harry, gewoon een hele normale vrouw. “Was there nobody who wanted to come with you?” vroeg ze. “No, all my friends don’t like One Direction that much, and I don’t know any other fans.”zei ik deze keer wat rustiger. “Well then you must be a really dedicated fan that you came” zei Anne. Net toen ik daarop wilde reageren begon opens de hele zaal keihard te gillen omdat de intro van What Makes You Beautiful begon. Niet lang daarna kwam ook One Direction het podium op. Toen ik hun zag begon ik ook even te gillen, normaal gilde ik niet snel, maar ze zagen er zo knap uit.

Na een uur was het pauze, het was zo leuk geweest ze hadden ook mijn lievelingsnummer Moments al gespeeld. “I’m gonna get myself something to drink, do you want something too?”vroeg Anne opens. “uuhm a coke please, thank you.” stamelde ik maar. Ze wist mn naam niet eens en toch kocht ze iets te drinken voor me, ik was helemaal verbaasd. “Thank you so much, by the way I’m Colette.” zei ik toen ze mij mijn drinken aangaf. “Nice to meet you Colette, I’m Anne.” zei ze. “How did you found out about the boys?”vroeg ze daarna. “I was on YouTube and saw the video of them singing torn at judges houses on the homepage, and since then I became a fan. Every week since then I watched their performances on the internet.” vertelde ik haar. We praatte nog wat, het was een erg gezellig gesprek, en toen vroeg ze “Why don’t you scream as much as the other girls here?”. “Well, I really want to hear them singing, and if I’d scream I would not hear them as good as when I don’t scream.” legde ik haar uit. Eigenlijk zat ik me al het hele concert te ergeren aan het gegil van sommige meisjes bij elk woord wat de jongens zeiden of als er iemand anders begon te zingen. Ik wilde gewoon graag hun horen zingen, dat was de reden dat ik fan geworden was, en ook waarom ik hier was. “I understand.”zei ze. “Some girls scream so loud you sometimes can’t hear anything they say. I’m glad I’m sitting next to you, you’re a really nice girl.” ging ze verder. “Thank you.You’re really nice too” zei ik maar omdat ik niet zo goed wist hoe ik anders moest reageren. Opeens klonk er weer gegil vanuit de zaal, wat dus betekende dat het concert weer verder ging.

Toen het concert jammer genoeg was afgelopen, het was echt zo geweldig, zei Anne opeens “Could you wait here for a moment, I need to make a phonecall?”. “Sure, I’ll wait.”zei ik maar. Terwijl Anne wegliep om te bellen, begon ik me af te vragen waarom ik hier moest wachten.