8.6 Alisha Jacky Carter

Mijn ouders zijn een beetje vreemd. Eerst bellen ze me volledig in paniek om te zeggen dat ik naar Mike moet komen. Nu proberen ze me samen met Myra en Liz over te halen naar Belfast te vlieg en Justin achterna te gaan. Hoe bedoel je tegenstrijdig? En dat terwijl ik maar van één iemand echt toestemming wil krijgen om te gaan. 'Ali toe nou. Maak het jezelf niet zo moeilijk. Iedereen van ons weet dat je om Mike geeft en Mike weet dat ook. Hij weet ook dat je Justin gewoon nodig hebt en dat je nu naar het toe moet gaan zodat jullie het kunnen uitpraten', roept mijn vader gefrusteerd. 'Ik kan hem ook wel bellen', werk ik tegen. Ik weet dat hij het beste voor mij wil, dat heeft hij altijd gewild. Hij heeft ervoor gezorgd dat we niet meteen in New York zijn gaan wonen toen ik nog klein was. Dat was namelijk wat mijn moeder graag wilde. Toen stond ik al model voor verschillende dingen. 'Oké, ik ga', geef ik uiteindelijk aan ze toe. Terwijl ze allemaal blij beginnen te juichen. Hoewel er helemaal niks te juichen valt, want ik ga gewoon weg en laat ze hier allemaal achter. Bijna krijg ik weer bedenkingen, maar ik wil nu niet meer van gedachten veranderen. Ik heb nu ja gezegd en dat moet ik doen ook.

Zo snel mogelijk heeft mijn moeder me thuis afgezet en gooide ik verschillende dingen in een tas. Niet teveel, want dan hoef ik me bagage niet af te geven en kan ik het bij me houden. Scheelt weer een heleboel tijd op het vliegveld. Ik wil niet eens meer tellen voor de hoeveelste keer ik deze maand op JFK kom. Om het eerste vliegtuig te nemen moest ik behoorlijke haast maken. Die van Justin is waarschijnlijk allang vertrokken. Het smsje is inmiddels alweer twee uur geleden. Dan heb ik nog geluk dat er snel eentje volgt want anders had ik misschien nog wel een dag kunnen wachten hier. Waarschijnlijk als ik Justin een sms gestuurd had stuurde hij gewoon een helikopter om me op te pikken. Oké nee, niet leuk. Dat had hij vast niet gedaan. Nou misschien ook wel. Je weet het maar nooit met hem. In elk geval besluit ik hem nu een sms te sturen als ik tussendoor heel eventjes tijd heb in de rij voor het inchecken. Dan weet hij dat ik kom en hoeft hij zich niet langer schuldig te voelen. Eigenlijk mag hij zich best nog even schuldig voelen, maar ik kan hem gewoon niet missen. Dat is precies waar ik bang voor was voor ik toegaf ook van hem te houden. Ik kan niet zonder hem en ik hou er niet van om van iemand afhankelijk te zijn. Ik ben zestien en wil eigenlijk nog helemaal niet nu al weten dat ik me hele leven bij deze persoon wil zijn. Ik wil gewoon lol maken en gek doen en ondertussen ook wel van Justin houden. Soms haat ik mezelf en wil ik dat we niet zo gek op elkaar zijn. Het volgende moment voel ik me dan weer dom en stom, want waarom zou ik ongelukkig zijn terwijl je zoveel van iemand houd en hij ook van jou. Stiekem ben ik gewoon een dramaqueen. Ja, dat is het goede word. Ik trek gewoon drama aan.
Hi. Het spijt mij ook en dat wil ik je niet alleen via een sms zeggen. Ik besef pas als je weg bent dat ik het niet zonder jou kan en hoewel je het misschien niet had moeten vragen had ik niet zo mogen reageren. Anyway, ik wilde je gewoon even laten weten dat ik nu naar Belfast kom. See you soon. x Ali Ik vertrouw erop dat hij me het adres van zijn verblijfplaats nog wel smst of me komt ophalen of in elk geval iets laat horen dat ik niet voor niets kom. Vol goede moed ga ik het vliegtuig in en zoek mijn plek op. Ik heb er zeker wel zin in. Niet alleen om Justin te zien, maar ook om nieuwe mensen te ontmoeten. Uiteindelijk komt er een beetje rust in mijn hoofd na alle zorgen en nog voor we gaan opstijgen ben ik weggevallen in een diepe slaap.

Long time no see lieverds. Sorry maar ik heb het best wel heel erg druk met andere dingen. Zeker nu ik weer zonder me krukken mag lopen. Vandaag echt de schrik van me leven gehad btw. Was doodsbang. Krijg ik weer lieve reacties en kudo`s? x