88- Kira's explanation...

Marcus PoV
Ik kon hem een beetje laten kalmeren, daar hoog op de heuveltop, en ik hoopte gewoon dat het niet na 5 minuten uitgewerkt zou zijn. Ik wist dat Kira echt oprecht van Tristan hield, en ik merkte ergens wel dat hij ooit van haar gehouden had, maar het besef dat ze zijn dochter kwijt was... Het had zijn gevoelens voor haar een deuk gegeven, een serieuze deuk. Hij kon er niet tegen dat iemand er niet in slaagde zijn bevelen op te volgen, omdat hij er meestal voor zorgde dat de taak op "maat" gemaakt was. misschien had hij Kira vanaf het begin overschat. Ze was ook maar een mens, een jonge vrouw zonder familie, die ver in Engeland woonde. Kira was geen Roemeense, nee, Tristan had zijn 'geliefde' ver van huis gezocht, in de hoop dat niemand erachter zou komen. in de hoop dat ze zou veilig zijn. En dat was nu net zijn fout; Kira was te ver weg geweest. Ze woonde buiten zijn gebied, en ze was te ver weg om een oogje op haar te houden.
Tristan en ik keerden terug naar het kasteel, heel zorgvuldig liepen we door de deur, want het raam was net vervangen.
'Abel, zou je toevallig nog wat extra kleren hebben?' vroeg ik zacht. Tristans kleren hadden groeven aan de rug, die je in het eerste opzicht niet zag. Ik had zo'n kleren niet, maar als ik hier lang bleef, zou het wel handig worden.
'Ik moet Kira spreken,' zei hij tegen Gregory, die ons naar haar kamer begeleidde. Toen we binnenkwamen, lag ze in een bolletje in haar bed gekruld. Ze was bang voor Tristans reactie, dat was meer dan duidelijk.
'Kira, we zouden je graag even willen spreken over... jullie dochter.' zei ik zo zacht mogelijk. Toch sprong ze een gat in de lucht toen ze mijn stem hoorde. Ik glimlachte en zette me in de stoel naast haar bed, Tristan was nu diegene die achter de stoel stond. Kira zette zich op haar knieën op haar bed, zodat ze ons aankeek. Of toch in onze richting zat, ze keek vooral naar haar handen die op haar benen lagen.
'Kan je me vertellen wat je je herinnerd van de aanvallen op jullie?' vroeg ik zo zacht mogelijk. Kira slikte, maar knikte kort.
'Rode ogen, ze bewogen heel snel; de ene keer was het er 1, dan weer 3. Ik zag hen, dan zag ik niets meer... pijn... Het was niet alsof ze me wilden doden of leegdrinken, maar meer...' ze snikte even.
'Bang maken.' mompelde ik. Haar beschrijving deed me denken aan een paar mensen.
'Ik dacht dat het zou opgelost worden als ik naar mijn moeder zou gaan, of op reis. Ik ben zelf naar de andere kant van het land getrokken. Ze vonden me altijd terug.' mompelde ze op een zielig toontje. ik knikte. ik kon me een vrij goed beeld vormen van wat of beter gezegd, wie er achter haar aan gezeten had.
'Goed, dat is genoeg. En diegene die je dochter mee had? hoe leerde je hem kennen.' vroeg ik. Tristan wist ook heel goed wie ze bedoelde toen ze het had over haar "aanvallers" en dat zorgde ervoor dat hij radeloos was. We wisten ondertussen allebei wie haar redder moest zijn, en dat deed me aan iets anders denken. aan hoe Naïef ik altijd was. ik had het kunnen weten dat het zo zou aflopen, ik vroeg me gewoon niet af waarom ik het me nooit had afgevraagd. Het was allemaal zo logisch...
'Hij... op een keer leken ze wel aan te vallen. Een meisje, ze vroeg om hulp, maar ik keek in haar ogen en die waren rood.' zei ze snikkend. '
Ze wou me echt bijten. Ofwel me vermoorden, ofwel me veranderen. Wie zou voor mijn kleintje zorgen? En dan... kwam hij plots, hij trok haar weg, zonder probleem... ze vertrok, alsof ze bang was van hem.' zei ze zacht. ze snikte steeds harder, en Tristan werd steeds moeilijker om in toom te houden.
'Dus hij stal je dochter?' vroeg ik. Het leek zo... gemeen; een kind stelen, het weghalen bij de moeder. Was dat niet het ergste dat er kon gebeuren? Ik kende maar een paar mensen die daartoe in staat zouden zijn. Kira schudde haar hoofd.
'Hij zei me dat hij haar zou beschermen, dat hij niet wou dat haar iets aangedaan werd.' zei ze snikkend.
'Misschien heeft hij het wel gedaan, maar misschien is ze dood, of een vampier of...' haar ademhaling werd steeds moeilijker, ze ademde steeds zwaarder.
'Oké, en hoe zag hij eruit? De man die je dochter redde?' vroeg ik. Aan haar blik te zien, was ze bang van die man. Waarschijnlijk omdat hij met haar kind weg was.