Who You Are [Jessie J]

Elke ochtend stond ze vroeg op om voor de spiegel te kunnen staan. Met dikke strepen oogpotlood en bijna zwarte oogschaduw maakte ze haar ogen donker. Haar huid leek er nog bleker door dan hij al was, haar blauwe ogen leken nog feller. Gecombineerd met haar opgeheven kin gaf het haar een afstandelijk uiterlijk.

Er was dan ook niemand die zich met haar bemoeide, afgezien van twee mensen. De enige twee die haar niet hadden afgewezen, niet aan de kant hadden geschoven. Ze was hen dankbaar. Zo dankbaar dat ze haar echte persoonlijkheid en uiterlijk negeerde. Het onderdrukte gedeelte van haar karakter welde echter op en groeide steeds meer, zoals waterlelie die op de bodem van een meer ontstond en zich een weg naar het daglicht vocht. Zo bereikte de ongewilde werkelijkheid de oppervlakte van haar bewustzijn en liet zich deze keer niet aan de kant zetten.

Zoals elke middag direct na school was ze in de badkamer te vinden om de make-up die ze die ochtend zo zorgvuldig op haar huid gesmeerd had er weer af te halen. Voor een buitenstaanders ogen leek het een onschuldige vrijdagmiddag, maar het arme meisje had een zware week achter de rug, vechtend tegen haar ware ik.
Het watje dat ze gebruikte was al snel zwartgekleurd. Haar echte, haar natuurlijke, uiterlijk kwam tevoorschijn. Ze keek naar haar schone, onbedekte, naakte gezicht.
Het letterlijke masker dat ze voor de buitenwereld droeg, was zwaarder dan ze wilde. Ze probeerde zichzelf wijs te maken dat zij en het masker samen waren gevloeid, dat het masker een passend deel van haar was.
Maar deze middag geloofde ze haar eigen woorden niet meer.

Ze staarde naar haar spiegelbeeld. Ze verafschuwde wat ze zag. Ze verafschuwde wat ze zag omdat dit het uiterlijk was waarmee ze niet geaccepteerd werd door de massa. Men had haar te dik gevonden, te lelijk. Ze was het niet waard geweest om mee te praten.
Radicaal haar uiterlijk veranderen en elke dag een dikke laag cosmetica dragen was de enige oplossing die ze had gezien. Zoals ze had bedacht, had het haar twee vrienden gegeven: de twee meest aparte leerlingen van de hele school. Ze werden uitgespuugd door hun medeleerlingen door hun kledingkeuze, maar stonden zelf geheel achter hun beslissingen. Ze had ze altijd bewonderd daarom en had besloten dat ze bij hen wilde horen.

Maar nu wist ze het niet meer. De pijn die het masker veroorzaakte, woog veel zwaarder dan het kleine sprankeltje geluk dat ze kreeg doordat ze niet meer geheel alleen was. Maar ook in de groep die op het laagste sport van de sociale ladder stond, hoorde ze er niet bij.

Waarom deed ze dit zichzelf aan? Het antwoord dat ze zichzelf tijden had voorgehouden, was niet juist. Het was het niet waard.
Haar masker verborg dingen waarvan ze was wijsgemaakt dat ze erg waren. Ze verborg haar onzekerheden, ze verborg dat ze zich slecht voelde, ze verborg zichzelf. Zo vaak was haar verteld dat ze niet goed genoeg was, dat ze het er mee eens was.
Maar de waterlelie in haar bloeide op, bereikte eindelijk haar bewustzijn. Het vertelde haar wat ze zo lang had ontkend: het masker paste haar niet.

Ze keek naar haar betraande ogen. Normaliter had ze de zoute vloeistof ruw weggeveegd, maar deze middag liet ze het een zilver spoor op haar blanke wangen achterlaten. Normaliter had ze zichzelf zwak gevonden omdat ze huilde, deze keer beschouwde ze zich juist als sterk omdat ze de tranen over haar wangen liet rollen.
Ze was zichzelf kwijtgeraakt. Ze had geleefd als slechts een simpele schim, een slechte weerspiegeling van haarzelf. Het deel dat ze zolang onderdrukt had, vertelde haar wat ze altijd al had willen horen. Ze moest zichzelf weer vinden. In een keer veegde ze al de cosmetica van de wastafel waar ze tegenaan leunde af. Potjes braken, poeder en dunne vloeistof verspreidden zich over de vloer, haar masker brak in stukken.

Weer keek ze naar haar spiegelbeeld. Ze zag haar natte ogen en de natte paden over haar wangen die naar een kleine glimlach leidden. Een oprechte glimlach, het was iets dat ze lang niet meer op haar eigen gezicht had gezien. Ze verliet de badkamer en liet de troep op de vloer, die haar masker vertegenwoordigde, achter zonder om te kijken.