159~

Laura PoV
op het moment dat ik -ondanks mijn dronken kop- probeerde zo goed mogelijk recht te staan, zonder waggelen, trok Tom me weer naar beneden. Ik belande met een harde klap op zijn schoot, iets wat hij duidelijk grappig vond. mijn menig was dat het vooral pijnlijk was. Hij sloeg zijn armen om me heen, om zeker te zijn dat ik niet weer weg kon kruipen. ik draaide me naar hem en zijn glimlach was oprecht. Hij leek gelukkig. ik zuchtte en liet me onderuit zakken in zijn armen, in een houding die makkelijker was. met mijn hoofd achterover geleund tegen zijn schouder. Ik voelde dat hij met zijn vingers een of andere lijn in mijn hals volgde; van mijn oor tot aan mijn sleutelbeen. Subtiel genoeg stopte hij iedere keer op dezelfde plaats, alsof hij duidelijk wou maken dat hij echt geen andere bedoelingen had. Niet dit keer. Of juist wel? ik had het gevoel dat ik begon weg te dromen, iets wat ik een tijdje geleden niet zou toegelaten hebben in TOms omgeving. Misschien had hij wel gelijk; ik was veranderd, maar ik had nog delen van mijn vorige zelf in me. Ik had ze gewoon verdrongen, net zoals ik met de herinneringen aan TOm wou doen. Dat was niet gelukt, dus zou dat andere ook niet gelukt zijn, ik zou nog een deel aan mezelf moeten overgehouden hebben, onbewust of zo. Ik nestelde me nog een beetje dichter tegen Tom aan.
ik giechelde een beetje toen hij mijn nek weer streelde, maar dit keer met zijn lippen. hij stopte en keek me verbaast aan. 'Zei je nou net niet dat je het niet leuk vond dat ik zo vasthoudend was? Waarom giechel je dan?' vroeg hij lachend. Ik rolde met mijn ogen. 'Hou je kop even, wil je? Het was nu eindelijk zo rustig.' mompelde ik, waarna ik mijn ogen sloot. Tom lachte zacht en streek weer over mijn hals, tot zijn broekzak begon te trillen...