|| Fifty Two

Na iets van een uur was ik de wanhoop nabij. Ik had verwacht dat mijn plan onze redding zou zijn, maar het touw doorsnijden ging niet zo makkelijk als verwacht. Het touw was van stevig kunststof en nog niet eens voor een kwart doorgesneden. Het was ook moeilijk om op de juiste plek te snijden, aangezien ik niets zag.
Ik zuchtte diep en legde mijn hoofd in mijn nek.
"Het lukt niet" zei ik.
"Het geeft niet. Je hebt je best gedaan" zei Aiden. Ik keek hem aan. Op zijn gezicht was een glimlach te zien, maar zijn ogen lachte niet mee.
Alsof we het afgesproken hadden keken we op hetzelfde moment naar het flesje water dat een eind verderop lag.
"Ik heb zo'n dorst" zei ik.
"Ik ook."
Ik probeerde te slikken maar mijn mond was kurkdroog. Ik had al bijna 24 uur niets gedronken. Aan honger dacht ik niet eens. Eerst moest ik drinken zien te krijgen. En dat kon alleen als ik dat stomme touw doorkreeg.
Ik begon weer te snijden. Door de ongelukkige houding waarin mijn armen zich bevonden kon ik niet veel kracht zetten, maar ik ging door. We moesten en zouden dit overleven. We konden niet iedereen achterlaten zonder de waarheid te vertellen.
"Vertel eens een verhaaltje" zei ik tegen Aiden.
"Wat?" vroeg hij verbaasd.
"Een verhaaltje. Een leuke."
Aiden glimlachte. "Oké."
Hij dacht even na.
"Ooit was er eens een jongen. Hij had een gelukkig leven, al besefte hij dat toen nog niet. Op een dag gebeurde er iets ergs waardoor zijn hele leven instortte. Vanaf dat moment ging alles mis."
"Ik wou een leuk verhaaltje" zei ik.
"Het leuke komt nog" zei Aiden en hij ging weer verder.
"Hij raakte al zijn vrienden kwijt omdat hij nooit meer naar buiten kwam. Hij speelde de hele dag computerspelletjes. Zijn ouders werden hem zat en dwongen hem mee te gaan op vakantie. In eerste instantie had hij er totaal geen zin in tot hij op de camping kwam. Daar ontmoette hij het mooiste meisje van de hele wereld.”
Ik merkte dat ik begon te blozen en ik sloeg mijn ogen neer.
“Hij had de tijd van zijn leven. Hij kon de hele dag aan niets anders meer denken dan aan het meisje. Hij voelde zich in het eerst sinds tijden weer gelukkig. En dat allemaal door dat ene speciale meisje.”
Ik keek naar Aiden op. Hij keek glimlachend terug.
“Het komt wel goed” zei hij.
Ik geloofde hem. Ik wilde hem geloven.
“Wat nou als Kyle terug komt?” vroeg ik angstig.
“Hij komt niet terug. Hoop ik.”
Aiden staarde leeg in de verte.
Plotseling gebeurde er iets. Mijn handen kregen meer bewegingsvrijheid. Meteen begon er adrenaline door mijn aderen te stromen. Als een gek begon ik het laatste stukje touw door te snijden. Met een ruk schoten mijn handen los.
“Aiden!” riep ik.
Aiden keek op en begon te glimlachen.
“Het is je gelukt!” riep hij blij.
Ik sloeg mijn armen om hem heen –iets wat ik al die tijd al had willen doen-.
“Draai je om, dan maak ik je handen los” zei ik.
Aiden schudde zijn hoofd. “Eerst je voeten” zei hij.
“Maar..”
“Zorg eerst dat je enkel geen pijn meer doet” zei Aiden.
“Weet je het zeker?”
“Ja.”
Ik knikte en ik begon mijn voeten los te knopen. Het touw zat strakker dan ik hoopte en het duurde een hele tijd voordat ik het touw een stukje losser kreeg. Snel trok ik aan het touw, waarbij ik mijn enkel weer bewoog.
“Auw, shit” vloekte ik.
Ik trok wat voorzichtiger aan het touw en langzaam ging het los. Doordat mijn eigen touw los was zat ik ook niet meer aan Aiden vast. Ik bewoog me langzaam zo dat ik achter Aiden zat. Ik negeerde de pijn in mijn spieren en begon aan zijn touw.
Plotseling viel er een schaduw door de grot.
Verschrikt keek ik op.
Kyle stond in de opening.