~ Hoofdstuk 6 ~

Verrukt keek ik rond. We waren in een grote hal aangekomen, met honderden wezens die aan langs tafels zaten. Boven de tafels zweefde kaarsen en spoken. Vrolijk geklets en gelach steeg op uit de leerlingen die elkaar nieuwtjes uitwisselde over hun vakanties. Ron plofte op een van de banken neer naast een bruine jongen met zwart haar.
'Ha, die Ron. Wat heb je daar?' grinnikend wees de jongen op mijn pluizige haar wat uit Ron zijn gewaad stak.
'Tadaa! BOB!' riep Ron uit en hij haalde me tevoorschijn.
'Hij is vetruig!' zei de jongen met een nog bredere grijns. Hij keek even naar mij en begon toen te praten met een jongen die rechts van hem zat. Ik hoorde vaag Harry, Ron en Herman nog praten over ene Hagrid, maar ik lette al niet meer op.
Gefascineerd staarde ik naar de borden. Waarom lag er geen eten op? Bedachtzaam keek ik onder het bord, naast het bord, nog een keer op het bord en tenslotte radeloos sprong ik op het bord. Wanhopig begon ik nog harder op en neer te springen. Opeens hoorde ik naast me een meisjesstem:
'Aaah, wat schattig!!!'
Een meisje met lang, bruin, krullend haar en een strik pakte me op. Woedend stribbelde ik tegen, wie waagde het ook maar om mij aan te raken! Een ander meisje begon mij half gillend te aaien. Ze had zwart haar en een bruingetinte huid. Chagrijnig rolde ik met mijn ogen. Wat een stelletje hysterisch aanstellers.
'Laten we haar haar vlechten!!!' Het meisje met het bruine haar begon aan mijn haar te frunniken. Dit was de druppel, aan Bob komen, oke.... Maar aan mijn geweldige punkhaar, NEVER!!! Woedend begon ik te piepen, draaien, springen en worstelen tegelijk. Ron, gealarmeerd door het lawaai, draaide zich om.
'Belinda, mag ik Bob terug. Volgens mij vindt hij het niet zo fijn.'
Aah, bedankt, eindelijk eens iemand die me snapt.
Teleurgesteld zetten het meisje, Belinda, me neer. Opgelucht hupte ik richting Harry. Hij keek dromerig voor zich uit. Verbaasd volgde ik zijn blik en zag dat hij weer naar het meisje uit de trein staarde. Hij vond haar wel heel erg leuk. Ik voelde de warmte die uit Harry straalde, dezelfde warmte als die ik had gevoeld toen hij zo overhaast de koets in was gesprongen. Ja, het klopt, als iemand zijn emoties heel sterk zijn, kan ik ze voelen. Soms wel handig!
Maar na een paar minuten begon het staren naar Harry mij te vervelen. Ik zocht een nieuw doelwit om naar te kijken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een tafel voorin de zaal met allemaal grotemensenwezens die rustig met elkaar praten. Een ding wat mij meteen opviel was een soort padachtig, verschrikkelijk lelijk wezen. Ik huiverde, keek haar aan, huiverde nog een keer en hupste angstig terug naar Ron.
Op dat moment zwaaide de deuren opnieuw open en kwam er een oudegrotemensenwezenvrouw binnen met een heleboel miniwezentjes achter haar aan.
'Die eerstejaars zijn zo klein' hoorde ik Ron mompelen. Langzaam viel de zaal stil.
De oudegrotemensenwezenvrouw begon te praten:
Ik zal jullie een voor een oproepen. Dan komen jullie op deze kruk zitten en worden jullie gesorteerd in jullie huis.'
Nieuwsgierig naar wat er zou komen klom ik op Ron zijn schouder zodat ik een goed uitzicht had. Op het krukje lag een versleten hoed. Een scheur in de hoed opende zich en hij begon te zingen.