09 > Save Me.

Ik open mijn dichtgeknepen ogen en kijk langzaam over de vloer heen. Hier en daar liggen druppeltjes bloed en ik kan alleen maar hopen dat die niet van Zayn of mij zijn. Stilletjes blijf ik liggen, terwijl mijn ogen de situatie voorzichtig in zich opnemen. Ik zie niemand, dus draai ik voorzichtig mijn hoofd om. Ik kijk recht in de ogen van een paar openstaande blauwe ogen. Op dit moment lijkt het net zo'n horrorfilm, maar het enige wat er mist is een gil. Het is doodeng om opeens een dood lichaam naast je te vinden, maar mijn bezorgdheid om Zayn neemt de controle. Voorzichtig kijk ik verder en ga dan voorzichtig overeind zitten. Het is helemaal stil in het huis en dan pas dringt het tot me door dat het écht helemaal stil is. Ik hoor niets, geen ademhaling niets. Bang kijk ik naar de bank waar Zayn zat, maar daar zit hij niet meer. Ik tel de mannen en merk dan dat alleen Zayn mist. Hij is niet ontvoerd, want de baas ligt ook met een hoofdwond op de grond. Ik zie zijn bevende handen naar de pistool op de grond gaan, waardoor ik die snel oppak en laad. 'Waar is Zayn?' vraag ik, terwijl ik het pistool aan zijn hoofd zet. 'Weet ik niet', mompelt de man zacht. 'Wat is er dan gebeurd?' vraag ik vastberaden door. 'Jij sloeg mijn mannen en toen begon Zayn te schieten en toen begon ik te schieten, maar hij raakte me in mijn arm, waardoor mijn wapen wegvloog. Vervolgens sloeg hij me en raakte ik bewusteloos', mompelt hij zacht. 'En niemand mist hier?' vraag ik. Hij doet geen moeite om zich heen te kijken, dus pak ik hem bij zijn kraag en sleep hem een stuk omhoog. Zijn ogen bekijken geïrriteerd de kamer, waarna hij zijn hoofd schudt. Ik laat hem vallen, waardoor hij hard met zijn hoofd tegen de grond knalt. 'Schiet me alsjeblieft neer', mompelt hij. Voordat ik nog maar besef wat ik doe, klinkt er al een harde knal. Met grote ogen kijk ik naar mijn hand. Ik laat het wapen vallen en ren in een sprintje naar buiten. Ik ren door naar de vijver en ga daar bang om de grond zitten. Ik sla mijn armen rond mijn opgetrokken benen heen en wieg mezelf zachtjes heen en weer. 'Ik heb... Ik heb hem neergeschoten', blijf ik maar non-stop fluisteren, afgewisseld met het zinnetje: 'Zayn is weg.' Ik kijk naar mijn handen en kleren en zie dan dat het onder het bloed zit. Zonder na te denken sta ik op en duik het meertje in. Ik voel het heerlijke ijskoude water overal en vergeet zowaar even wat er allemaal is gebeurd. Als ik echter besef dat ik hier helemaal alleen ben en Zayn spoorloos is verdwenen, open ik in mijn grote paniek mijn mond en voel het water naar binnen stromen. Eerst slaat de paniek op me in, maar als ik besef dat ik toch niets meer heb om voor te vechten, stop ik met naar boven zwemmen. Ik sluit mijn ogen en voel hoe alles zwarter en zwarter wordt.
Twee sterke armen worden om mijn middel heen geslagen en proberen me wanhopig naar de oppervlakte mee te trekken. Met mijn laatste beetje energie besluit ik toch te helpen en trappel langzaam wat met mijn benen heen en weer. De armen slepen me de kant op en even voel ik niets meer. Mijn ogen heb ik dichtgelaten, niet meer in staat om ze nog te openen. Ik hoor hoe een paniekerige ademhaling mijn oren binnenkomt, dus probeer ik met alle macht mijn ogen te openen. Ik kijk recht in de bruine bezorgde ogen van Zayn. 'Waarom dat je dat?' piept hij met tranen in zijn ogen. 'Jij was weg', fluister ik. 'Ik heb gekeken hoe het met je ging. Ik zag dat alles oke was en dat je alleen bewusteloos was. Ik dacht dat ik wel even snel een auto kon gaan regelen', fluistert hij moeizaam. Hij trekt me in zijn armen en dankbaar hou ik hem vast. 'We moeten weg, voor de zekerheid', fluistert hij na een tijdje. Ik knik, waarna hij mij omhoog helpt. 'Wat heb je nou met dat geld gedaan?' vraag ik als we in de auto zitten. 'Dat zal ik nog wel een keer vertellen', zegt hij als hij ziet hoeveel moeite ik moet doen om mijn ogen open te houden. 'Dit keer accepteer ik het nog', mompel ik, terwijl mijn ogen dichtvallen samen met de vrolijke lach van Zayn in mijn oren. Ik draai mijn stoel wat naar achteren en laat me dan meenemen naar een vreselijke nachtmerrie.