08 < Rescue Mission.

Net voor de achterdeur stoppen we en draait Zayn zich naar me om. Zijn ogen glinteren. Deels van angst, deels van adrealine. Hij buigt zich voorover en drukt een kus op mijn zachte lippen en kijkt me nog een paar seconde aan, voordat hij zich omdraait en de deur zachtjes opent. Heel de weg hadden we getwijfeld over hoe we het moesten aanpakken. In een keer binnenstormen of rustig binnensluipen. We hebben uiteindelijk voor de laatste gekozen...
We komen het huis binnen en Zayn conctroleert rustig al de kamers, voordat we naar de laatste twee gaan. Via de woonkamer kan je naar de gang en dan naar boven. Als de mafia slim is, en dat zijn ze, dan zitten ze waarschijnlijk boven en blokeren ze de trap, zodat je niet meer weg kan. Wat we echter niet hadden verwacht, is dat ze gewoon rustig in de woonkamer zitten met een paar dampende glazen thee voor hen. Zayn fronst zijn wenkbrauwen en kijkt via het kiertje van de deur de kamer rond. 'Ze zijn er niet', vormt zijn mond. Meteen snap ik dat we dit niet hadden moeten doen. Mijn voorgevoel zei vanaf het begin al dat het een val was en dat heb ik hem ook gezegd, maar hij zei dat het niet zo kon zijn. Die gil was te vrouwelijk, maar wat hij niet had verwacht is dat de mafia ook bestond uit een vrouw. Zayn pakt mijn hand vast en wil net naar buiten lopen als er een klikje van een geladen pistool achter ons klinkt. 'Zo voorspelbaar', lacht iemand. We draaien ons bang om en kijken recht in de ogen van dé man. Dé man is de baas van de mafia.
'Dus... Wat is je keuze, Zayn? Loop je naar de woonkamer, zodat we kunnen bijpraten? Of moeten we je pakken of neergeschieten?' vraagt de man een enthousiaste twinkeling in zijn ogen. 'We lopen wel', zegt Zayn. Beschermend slaat hij zijn arm rond mijn middel en begeleidt ons samen de woonkamer in. We gaan zitten en krijgen een theekopje toegeschoven, maar Zayn geeft me een snelle onopvallende blik, wat betekent dat ik dat niet moet opdrinken. Ik besluit maar niet te reageren op zijn blik, aangzien het bij mij wel níet zo onopvallend zou gebeuren.
'Ik vind het wel leuk dat je even op bezoek komt', zegt de man met een kwaaraardig lachje rond zijn mondhoeken. Zayn kijkt de man allemaal arrogant aan. De man knikt kort, waardoor een handlanger zijn vuist vol in de buik van Zayn slaat. Zayn hapt naar lucht, terwijl hij dubbel klapt. Ik zit er met open mond bij, niet wetend wat nog te doen. Na een minuut gaat Zayn weer moeizaam recht op zitten, terwijl zijn gezicht helemaal rood is aangelopen. 'Waar is het geld?' vraagt de baas aan Zayn. 'He-heb ik niet meer', mompelt hij moeizaam. 'Heb je het al opgemaakt?' vraagt de man rustig. Ik zie echter dat sommige adertjes op zijn slaap beginnen te kloppen. 'Ja', liegt Zayn overtuigend. De man slaat kwaad met zijn vuist op tafel. 'Misschien weet zij het', zegt de man en hij zijn woede blik wendt zich naar mij. Ik zie de angst in heel Zayn zijn gezicht getekend staan. 'Waar is het geld?' vraagt de man aan mij. Ik kijk hem angstig aan. 'Weet ik niet', piep ik hees. Ik zie dat de man mij gelooft. 'Neem haar mee naar boven, misschien praat ze dan wel', zegt hij. Meteen grijpen twee handlangers mij vast en tillen me van de bank af, terwijl ik hard probeer los te komen. Zayn staat op, maar als de baas zijn pistool op mij richt, gaat hij met tranen in zijn ogen weer zitten. 'Laat me los!' gil ik. Tot mijn verbazing lukt het me op een arm los te krijgen, waarna ik die vol in het gezicht van de man sla. Er klinken een paar harde schoten, maar het enige wat ik meekrijg, is dat ik op de grond ben gevallen en daar stilletjes bleef liggen.