4

Gwenvive pov
Als reflex kijk ik naar waar het geluid vandaan komt. Rechts van mij staan 3 jongens met het zelfde oranje haar als mij, tot mijn verbijstering herken ik 2 van de 3 ondanks alle jaren als Bill en Charlie. Zachtjes fluiter ik hun naam als ze beiden op hun knieën neervallen. Ik waad me door het water naar hun toe, langzaam staan ze op en lopen iets naar achter. ‘Nee, dat kan niet’ fluistert Charlie.‘Bill, Charlie’ smeek ik hen. ‘Ron, ga naar huis en zeg mam dat ze de kleding die Hermelien is vergeten klaar legt’ zegt Bill tegen de 3e jongen zonder zijn ogen van mij af te halen. Ik was voor hun in het water stil blijven staan. ‘Dank je, maar ik hoef geen droge kleding, wel zou ik graag mama zien’. Ik kan de woorden nauwelijks over mijn lippen krijgen. Ze knikken stil en Bill steekt zijn hand naar me uit. Ik loop verder naar voren en neem zijn hand aan. Hij helpt me de kleinen helling op en kijkt me recht in mijn ogen aan. ‘Merlijns Baard je bent het echt’. Hij trekt me in zijn armen en drukt me tegen zich aan. herinneringen van vroeger komen in me op. Ik met de jongens op de bank, een nieuw broertje. Spelen met papa, taart bakken met mama, stoeien met mijn broers. Ik stap naar achter en kijk hem in zijn ogen en schud mijn hoofd. Ook Charlie stapt naar me toe en omhelst me. ‘Ik snap het niet’. Even lijkt het of ik de oudste ben in plaats van hem. ‘Ik leg je het nog wel eens uit’ fluiter ik. Dan wend ik me tot de 3e jongen die er nu helemaal niks meer van begrijpt. ‘Kom we gaan naar huis, daar leggen we je het uit’ zeg ik tegen de jongen, aan zijn rode haar te zien ik denk ook een broer van me. Bill slaat een arm om mijn schouder en met lichte dwang duwt hij me vooruit. Als we het bos uit lopen blijf ik even stil staan. Verbaasd kijkt Bill om als hij merkt dat ik niet meer naast hem loop. ‘Ik weet dat ik niks is, maar het is goed voor ons’. Halverwege zijn zin begin ik met mijn hoofd te schudden. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat ik weer thuis ben’. Langzaam loop ik naar het huis toe, steeds langzamer en net steeds kleinere stapjes. Toch wel bang voor mams reactie.

Ginny pov
Ik lig op bed een boek te lezen als Fred en George ineenkeer binnen komen vallen. ‘Nee, ik ben geen proefkonijn’ snauw ik ze toe. Verbaasd als ik ben negeren ze me en lopen naar mijn raam. ‘Zus heb je al buiten gekeken’ vraagt Fred. ‘Nee’ zucht ik. ‘moet je toch eens doen’. Zuchtend sta ik op wetend dat ze toch niet ophouden als ik net doe wat ze vragen. Mijn mond valt open als ik een meisje, of ja een jonge vrouw, in een bruidsjurk tussen Charlie en Bill het erf op loopt. Ze gaat steeds langzamer lopen en als ze achter de boom verdwijnt vliegen we met zijn 3e naar het keuken raam om te kijken. Mam kijkt ons verbaasd aan en komt er bij staan. Ze loopt steeds langzamer en zie haar wat tegen Bill zeggen. Achter me hoor ik mam naar adem snakken en ze rent naar buiten toe, verbaasd rennen we haar achterna. Het meisje pakt haar rok op en rent naar mam toe. Mam neemt hij in haar armen en drukt haar tegen zich aan. ‘Oh mama’ fluistert ze. Wacht even MAMA. Mijn mond valt open.



Gwenvive pov
De deur vliegt open en mam komt naar buiten gerend, ik pak mijn rokken bij elkaar en ren naar haar toe, ze neemt me in haar armen en drukt me tegen zich aan. ‘Oh mama’ fluister ik. Achter haar staan nog 2 identieke jongens en een meisje, alle 3 met open mond. Uit het niets verschijnt papa, zij stuurt iedereen naar binnen en gebied ze thee te maken. Bill en Charlie brengen met veel moeite iedereen naar binnen en dan sluit papa zijn armen om ons heen. Na een tijdje trek ik me iets terug met tranen van geluk die over mijn wangen naar beneden druppen. Mam kijkt me grijnzend aan met tranen op haar wangen. Ik begin te lachen en kijk omhoog om mijn tranen tegen te houden. Terwijl ik net mijn handpalm onder mijn ogen wrijf om de tranen weg te halen zonder mijn make-up over mijn hele gezicht uit te vegen. ‘Ben ik eindelijk thuis, ga ik een potje staan janken’ lach ik. Mam en pap lachen met me mee, voordat mam serieus wordt. ‘Maar meis, waarom zie je eruit of je in de sloot ben getrouwd?’ vraagt mijn moeder me. ‘De jurk is omdat ik run-away bruid aan het spelen ben en het sloot deel komt door een onbewuste ongeplande zelfmoordactie’ zeg ik eerlijk. Ik zie mijn ouders schrikken voordat ze me opnieuw ik hun armen sluiten. Opnieuw voel ik tranen op komen ‘OW, dit is zo niet goed voor mijn make-up’ zucht ik. ‘Ik weet er alles van’ hoor ik mam grijnzen. Tussen mijn ouders in loop ik het huis binnen. Alles is nog net zo als ik me herinner. Als ik binnen kom zit iedereen op en rond de bank met thee op het bijtafeltje. ‘Percy kom je naar beneden’ roept pap naar boven. Ik ga voor pap en mam op de grond zitten en pak de kop thee aan van Ginny. ‘Wat is er’ vraagt Percy als hij half op de trap staat en ons zo op de banken ziet zitten. ‘Hoi Percy’ zeg ik zachtjes. Van verbazing valt hij de laatste paar treden naar beneden. ‘Nee dat kan haar niet zijn’ hoor ik hem luisteren. ‘Toch is het ze het’ zegt Charlie. ‘Kan iemand nu eindelijk even uitleggen wat er aan de hand is’ roept een van de tweeling gefrustreerd. ‘Ron, Fred, George, Ginny’ begint pap ‘ik wil jullie voorstellen aan Gwenvive’ hij legt een hand op mijn schouder, ik kijk hem bemoedigend aan ‘jullie zus’ maakt hij zijn zin af. Hun monden vallen open. 'Maar hoe?’ fluistert Ron. ‘Het is allemaal 50 jaar geleden begonnen’ begint mam haar verhaal.