3

Ron POV
Bill, Charlie en ik lopen naar het meertje in het bos, dat aan ons huis grenst. Ik ben blij dat we voor het eerst in 5 jaar allemaal in het Nest zijn, Bill en Charlie zijn al lang uit huis en soms mis ik het best. Hun kwamen altijd voor mij en Ginny op. Maar ondanks dat we allemaal blij zijn dat de hele familie bij elkaar is, is mam ontroost en blijft maar zeggen dar het 15 jaar geleden is en dat we ze zullen haten. Niemand snapt er iets van. ‘Weten jullie iets van 15 jaar geleden?’ deze vraag brand al de hele morgen op mijn lippen, en nu we alleen zijn durf ik hem eindelijk te stellen. ‘Nee, ik zou wel willen maar alles is zo vaag dat ik er geen wijs uit kan komen’ zegt Bill verdrietig. En Charlie knikt als teken dat hij het met Bill eens is. ‘Het is gewoon niks voor ma om zo overstuur te zijn’ zegt Charlie. Ik knik en in stilte lopen we door als het meertje in zicht komt, het is alsof er iets of iemand in het meer staat. Snel lopen we door naar de oever en zien een mooi meisje in een bruidsjurk tot haar middel in het water staan. Ze zou niet ouder zijn dan Percy, maar die bruidsjurk snap ik niet. Bill en Charlie staan als verstijfd naar haar te kijken. Ze loopt steeds verder het water in. ‘Hé’ roep ik in reflex. Als of ze uit een trance ontwaakt kijkt ze richting ons op. 2 rode pukken haar vallen voor haar gezicht naar beneden en haar gelaatstrekken zijn perfect symmetrisch aan elkaar en huid is glad zonder oneffenheden. Naast mij vallen Bill en Charlie op hun knieën en kunnen hun ogen niet van haar afhouden. Vanuit Charlies ooghoek loopt een traan en Bills mond staat een stukje open. Na verbaasd naar de reactie van mijn broers te hebben gekeken, kijk ik terug naar het meisje van haar gezichtsuitdrukking is niks af te lezen, alleen haar ogen verraden enige emotie. Haar lippen bewegen maar ik hoor geen geluid, ze waad zich door het water naar ons toe, mijn broers zijn opgestaan en lopen iets naar achter. ‘Nee, dat kan niet’ fluistert Charlie. ‘Bill, Chalie’ haar stem is zacht als de wind maar vol met emotie, als de stilte voor de storm. ‘Ron, ga naar huis en zeg mam dat ze de kleding die Hermelien is vergeten klaar legt’ zegt Bill zonder zijn ogen van het meisje voor ons te halen. Ze was voor ons in het water stil blijven staan. ‘Dank je, maar ik hoef geen droge kleding, wel zou ik graag mama zien’ zegt ze met een heldere stem.