011*

Ik schrok ruw op uit mijn slaap en stootte mijn hoofd tegen die van iemand anders. 'Auw, verdomme!' Ik duwde het hoofd weg, Georg was op mijn schouder in slaap gevallen. Het was buiten donkerder geworden, en ik bekeek opnieuw de klok. Half 6, in de winter word het zo snel donker. Ik liet even mijn hoofd weer op de stoelleuning leunen. Als het niet zo erg was geweest waren ze nu vast al klaar geweest met Tom. Ik hoorde deuren openslaan en mijn hart sprong op. Maar het was niet Tom: Bill kwam naar buiten gelopen. Hij leek een stuk relaxter dan de laatste keer dat ik hem zag, maar nog steeds niet helemaal op zijn gemak. 'Hoi,' fluisterde ik zachtjes, terwijl ik mijn blik niet af wendde. 'Hoi,' hij nam plaats tegenover me op de stoelen. Ik veegde Georg's hoofd, die zijn mond open had hangen en nu zachtjes lag te snurken, van mijn schouder af en nam nu naast Bill plaats. Ik legde mijn hoofd een beetje comfortabel op zijn schouder neer en trok mijn benen weer op, om de een of andere reden was ik nog steeds moe. Een beetje aarzelend sloeg hij zijn arm om me heen en liet zijn hoofd op die van mij rusten. 'Gaat het weer een beetje?' Ik voelde zijn hoofd knikken, en een gerust gestelde zucht verliet even mijn lippen. 'Heb je iets van Tom gehoord?' Dit keer schudde zijn hoofd. Ik probeerde mijn ogen weer te sluiten, maar steeds kwamen de beelden terug van vanochtend, en van de nachtmerrie die ik zojuist had. Ik kneep zachtjes in Bill's hand, om een beetje afleiding te zoeken. Hij ademde zwaar en langzaam. Dus dat betekende waarschijnlijk dat hij nog steeds rustig probeerde te worden. 'Bill, wat is er nou precies gebeurd vanochtend? Hoe kwam je in die kast?' Het sprong er ineen keer uit, terwijl dat helemaal mijn bedoeling niet was. Zijn adem stokte even en ik begreep dat ik dit beter op een ander tijdstip kon vragen. Ik gaf een iets harder kneepje in zijn hand, als teken dat hij niets hoefde te zeggen. Ik richtte mijn blik weer op Gustav en Georg, ze hadden zich langzaam tegen elkaar aan genesteld, en waren nog steeds niets vermoedend aan het slapen. Ik sloot mijn ogen weer, maar het lukte niet om ze dicht te houden, ik durfde ze gewoon weg niet meer dicht te doen, bang voor nog een nachtmerrie, en bang dat ik er niet zou kunnen zijn als Tom en Bill weer in gevaar waren...




Herhaling: Hoe meer reacties, hoe sneller een vervolg