Hooftstuk 3

Broer-zus gesprek

Emmett’s POV

Emmett zit op de bank tv te kijken met zijn broers. Hij weet vaag dat ze honkbal kijken, en hun favoriete team voor staat, maar echt kijken doet hij niet. Hij kan alleen maar aan de beste vriendin van zijn zusje denken. Hij heeft haar vandaag pas ontmoet, en had zijn ogen niet van haar af kunnen houden.

En nu zat hij te wachten tot Lily thuis zou komen. Stiekem hoopt hij dat ze Luna mee zou nemen, maar hij weet dat dat niet zo zou zijn. Luna is nog nooit bij hen thuis geweest, en hij weet waarom. De Black’s zijn weerwolven, en haar familie zou het nooit goedvinden dat ze naar een huis vol vampiers zou gaan. Net zoals zij niet wilden dat hun Lily ooit een voet in La Push zou zetten. Vooral Edward zou een hardaanval krijgen…Figuurlijk gezien. ‘De enige link tussen mij en Luna, is Lily’ dacht ik ‘Dus zal ik met haar moeten praten!’

Na wat uren leek hoor ik Lily’s Fiat de oprit op rijden. Nog geen 3 seconden later staat ze naast me. ‘Wie wint er?’ vraagt ze terwijl ze tussen mij en Edward in op de bank ploft. ‘Uuh Lily, kunnen we even praten?’ vraag ik haar maar gewoon gelijk. ‘Tuurlijk, wat is er?’ vraagt ze. ‘Privé?’ Ik kijk naar mijn broers, en Jasper zegt ‘We kunnen natuurlijk naar boven gaan, maar je weet best dat we je dan alsnog kunnen horen.’ Natuurlijk. Ik kijk hem en Edward vernietigend aan, sta op, pak Lily bij haar arm en sleep haar zachtjes ook overeind. Ze kijkt me vragend en een beetje bezorgt aan. Ik ren naar buiten, het bos in, terwijl zij me op de voet volgt.

Even later zijn we buiten gehoorsafstand en ze vraagt ‘Jezus Emmett, waar was dat voor nodig?’ Weer kijkt ze me bezorgt aan. Ik weet dat ik haar kan vertrouwen, maar Edward zal alles weten zodra we weer dichtbij het huis zijn. Toch km ik maar gelijk ter zake. ‘Die vriendin van jou’ is het enige wat ik eruit krijg. ‘Luna? Wat is er met haar?’ vraagt ze. Niet wetend dat ik nu moet zeggen kijk ik haar hulpeloos aan. ‘Emmett, als je me toch niet wil vertellen wat er is…’ begint ze, haar geduld aan het verliezen, maar ik onderbreek haar. ‘Ze is leuk’ gooi ik eruit, blij dat ik niet kan blozen.

Lily stopt, midden in haar zin, lijkt even na te denken, en trekt dan zo’n grijns waar ik niet goed van word. Zo’n grijns die ik op mijn gezicht heb als ik iemand zit te plagen. ‘Ooo, dus zo zit het! Mijn broertje lief ziet Luna wel zitten.’ Even lijkt het of ze wil gaan lachem, maar dan zet ze haar nadenk gezicht weer op. Die herkend hij altijd, dan houd ze haar hoofd scheef, bijt op haar onderlip en trekt een nogal moeilijk gezicht. Normaal zou hij erom lachen, maar daar was de situatie te serieus voor. ‘Maar…jij bent een vampier…en zij…weerwolf…’ voor het eerst lijkt ze niet te weten wat ze moet zeggen. Ze kijkt me aan en gaat op een omgevallen boom zitten. Ze blijft me aankijken met haar nadenkgezicht tot ik naast haar ga zitten en het woord neem. ‘Sorry, ik kan er ook niks aan doen oke! Maar ik moest het kwijt, en jij bent de enige die ik het kon vertellen.’ Ik kijk weg, niet in staat haar aan te blijven kijken.

‘Wil je dat ik met haar praat?’ vraagt ze. Ik kijk haar weer aan, en haar ogen staan vol begrip. ‘Nee, ze mag het niet weten, voorlopig niet’ antwoord ik met een zucht. We zitten daar even in stilte, dan grijnst ze opeens naar me en zegt plagerig ‘Nu weet ik waarom je haar vanmorgen zo dromerig aankeek!’ Ik geef haar een schuderduwtje, waardoor ze bijna valt. ‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen’ geef ik toe. ‘Snap ik’ antwoord ze met een zucht. Ik lach naar haar.
Mijn zusje Lily. Natuurlijk snapt ze me. De rest van mijn familie zou boos worden, maar zij niet. Zij was dan ook bevriend met een weerwolf, terwijl de rest zijn of haar neus ophaalt als ze thuiskomt en haar kleren naar Luna stinken. Zoals ze nu deden. Maar op de een of andere manier vond ik het ineens best wel lekker ruiken.

Dan schiet me iets te binnen. ‘Beloof je me dat je het aan niemand verteld?’ vraag ik. ‘Natuurlijk Em, ons geheimpje!’ andwoord ze. ‘Nouja, van ons en Edward.’ voegt ze eraan toe. ‘Wat als hij me aan stukken scheurt?’ vraag ik lachend. Niet dat ik daar bang voor was, ik was een stuk sterker dan hij. ‘Dan zal ik je bij elkaar vegen’ antwoorde ze heel sirieus. Even kijken we elkaar aan, en dan schieten we in de lach. ‘Kom op, dan gaan we naar huis’ zeg ik terwijl ik opst. Lily staat ook op, en legt heel even haar hand op mijn arm. ‘Het komt goed Emmett’ zegt ze. Ik knik ‘Weet ik’ Ik pak haar hand en samen rennen we terug naar huis.

Als we er bijna zijn, blijft ze staan. ‘Hij weet het al he?’ Ze knikt. Op dat moment hoor ik Edward aan komen rennen. O shit denk ik. Maar Edward was niet boos, hij was begrijpend en nadat ook hij beloofde het geheim te houden voor de rest, gaan we allemaal naar huis.
We komen lachend binnen, en alleen Jasper kijkt een beetje achterdochtig, maar dat is al snel over als we hem heel onschuldig naar de honkbalwedstrijd vragen.

Die avond hoor ik Lily aan de telefoon met haar praten. Ik wil het niet, maar betrap mezelf erop dat ik ze afluister. Alleen Carlisle ziet dat ik niet echt het tijdschrift dat ik in mijn handen heb aan het lezen ben, maar zegt er verder niks over. Achteraf kom ik erachter dat dat waarschijnlijk was omdat ik het op z’n kop hield. Oeps.