Proloog

One sentence changes your whole life.

Catharine Elisabeth Moore

De zon schijnt fel in mijn ogen en de vogels fluiten hun mooie liedjes, maar niks maakt me vrolijk. Alle vrolijkheid die ik vandaag nog in me had is een half uur geleden allemaal uit me gezogen. Mijn wangen zijn al helemaal kleddernat en ik zie de mensen wazig voor me door de tranen. Achter me hoor ik mensen mijn naam schreeuwen, maar het boeit me niks. Ik ben weggerend, ik kon het niet meer aan. Iedereen die me troostte. Wat heb ik daar aan?! Mijn gezicht klaart een klein beetje op als ik de rots zie waar ik altijd met hen 's avonds opzat om naar de horizon te zitten kijken. Daarbij noemden we alle kleuren die we zagen. En als iemand dan opeens paars zei lagen we echt in een deuk. 'Cat, vergeet die tijden, daar word je alleen maar sipper van,' denk ik in mijn hoofd. Ik ga op de rots zitten en kijk naar de zee. Mijn hele leven is omgegooid door één zin: 'Ze zijn dood.'

En het ergste is... het is mijn schuld!