| 017 | En de knappe postbode [Chad Michael Murray]

We gingen op weg naar huis.
Hometown baby - Antwerp.
De stad van het sportpaleis en de lotto arena - de goede concerten.
Dit staat ook nog op het 'To Do-lijstje' voor deze zomer met nog andere dingen.
Het briefje voor Lau had ik in het dashboardkastje gestopt met een flapje dat eruit stak zodat ze het zeker kon zou zien. 'Seg wat zit je kasje zo vol seg, laat mij dat ondertussen maar eens goed uitmesten.' stelde ze voor, ik liet haar maar doen. Dan wist ik zeker dat ze het zou vinden. Maar zou ze het werkelijk vinden? 'Eums koekverpakkingen, verpakking van kauwgom, briefjes, eens kijken wat je nog kan gebruiken he Malika.' En ze griffelde nog wat verder door te zien van de rotzooi dat er ligt. 'Waarschijnlijk niet veel.' gromde ik omdat Chad ons in de steek heeft gelaten, tof vriendje heb ik, die zou het toch al moeten zien hebben dat we er niet meer waren?
'Oh een briefje met een nummer op, die kan je wel gebruiken of niet?' riep ze enthousiast. 'Nee hoor, jij mag het hebben maar ik zou morgen pas eens bellen ofso als je in Portugal veilig geland bent en al uitgerust bent, nu is het al een beetje nacht he meid, wie weet ligt die persoon al te slapen hé' zei ik met heel veel hints. 'Okee dankje wel he, dat zal ik doen want je hebt gelijk, het is al redelijk laat.' Ze gaf me een knuffel want we stonden in de file door een ongeval.
Opeens flitst Chad door mijn gedachten. Hij zou toch niet bij het ongeval betrokken zijn he?

We naderen het ongeval meer en meer. Mijn hart slaat harder dan anders, het springt er bijna uit.
Nu ik eens een vriendje heb nemen ze hem misschien af van mij. Bij de gedachte alleen al begin ik te wenen. Er rollen verschillende tranen over mijn wangen. 'Wat is er Milkatje?' vroeg Lau bezorgd. 'Zie je het dan niet? Een ongeval met een witte auto, merk ens zie je niet meer door de deuken erin. Ik denk dat het Chad is, nu ik net een vriendje heb..' Ik wou doorgaan met praten maar dat kon ik niet omdat ze mij ineens troostende woordjes toe fluisterde.
'Het komt allemaal wel goed liefje, wie weet staat hij bij jou thuis op ons te wachten.' zei ze om mij op te beuren maar dat lukte niet echt goed.
'Lau ik heb geen fut meer om te rijden naar huis. Wil jij rijden? Het is niet zo ver meer en de GPS staat ingesteld dus verkeert rijden zal je wel niet doen.' 'Maar ik heb nog geen rijbewijs, ik mag dan wel een paar jaar jonger zijn dan jou maar ik heb enkel mijn theorie al en moet met iemand in de auto zitten die al 4 jaar een rijbewijs heeft. En volgens mij heb je dat nog maar 1 jaar. Dus ik mag en kan het niet doen.' Legde ze uit.

(Voor diegene die het niet meer goed weten, Malika is er 19 dus Lau is er 17 bijna 18 )
Nouja ik had 2 keer blijven zitten in mijn schoolcarrière en Lau niks. Die zit perfect op haar jaar, ik natuurlijk niet, daarom dat we nu samen zijn afgestudeerd aan het secundair onderwijs.

'En dan nog Lau? Niemand ziet een verschil tussen ons. Iedereen denkt dat je mijn tweelingzus bent.' 'Oke dan' stemde ze in na lang twijfelen. 'Maar wel voor 1 keer he en geen tweede keer !' waarschuwde ze me nog. We wisselde in de auto zelf van plaats. Dat was kei marginaal natuurlijk. Ik naar de achterbank, daar opzij gezet. Zij naar de achterbank en zo door dat spleetje naar de plaats van de chauffeur. Dan kon ik eindelijk van de achterbank naar de plaats van de passagier.