156~

Laura PoV
‘Sterke Laura, normale Laura, is ook zwak. Ze wil haar problemen en haar verdriet verdringen. Ze drinkt, teveel. Ik heb een alcoholverslaving gehad, ik mag geen alcohol meer drinken, anders herval ik. En ik doe het toch weer.. Ik heb zelf drugs genomen.. en weet ik nog wat ik allemaal gehad heb... Sinds een tijdje rook ik soms, mijn moeder weet het niet, ik haat het. Ik ben anti-roken, maar ik kan er niet meer afblijven.’ Zei ik zacht. Tom schraapte zijn keel. ‘Ik hoop dat je weet, dat dit niet echt helpt?’ vroeg hij zacht. Ik haalde mijn schouders op, ik deed niets anders. En ik wiegde mezelf nog steeds heen en weer. ‘Ik denk dat ik gewoon vind dat je recht hebt op de waarheid. De waarheid is hard, anders zou het geen waarheid zijn.’ Weer zo’n antwoord waar je over moest nadenken. Ik was in een filosofische, dronken roes... ‘misschien wel.’ Was zijn antwoord. ‘Waarom ben ik dan te laat?’ ik wist dat hij er vroeg of laat over zou beginnen. ‘Omdat... ik te veel veranderd ben. Jij houdt van Laura toen ze jong was, en dat ben ik niet meer. Ik ben een schaduw van mezelf, van wie ik was. Ik ben te veel veranderd.’ Mompelde ik. Ik snapte niet waarom ik daarvan zou moeten wenen. Het bleef stil achter me... dodelijk stil. Ik kreeg er rillingen van. Plots voelde ik dat TOM mijn pols pakte en me naar hem toe sleepte, of toch ter hoogte van waar hij zat. Hij hield mijn hoofd een beetje schuin. 'Ik denk dat ik dat zelf kan beslissen, waarvan ik houd.' zei hij zacht. ik keek naar de grond... 'Laura...' zei hij zacht, op een neuriënde manier. ik merkte pas op wat hij eigenlijk aan het doen was, wat hij van plan was om te doen, toen het eigenlijk al te laat was. ZIjn gezicht kwam steeds dichter.