154~

Laura PoV

Ik denk dat hij het wel gedaan heeft, achteraf gezien. Hij ging van de rand af zitten, omdat het mij bang maakte, of omdat hij misschien toch nieuwsgierig was naar wat ik had te vertellen. Hij was stil, wachtte op mij, net zoals ik wachtte op een sein van hem. ‘Waarom ben je gekomen?’ vroeg hij zachtjes. Ik haalde mijn schouders op. ‘ik ben impulsief, ik dacht dat je dat nog wist?’ zei ik. ZIJn reacties deden er niet toe. ‘Leg je GSM weg,’ zei hij toen mijn gsm begon te trillen. Het klonk nogal bevelend, en ergens was het zo. Ik kon nergens mee dreigen, ik kon niets doen dan gehoorzamen. Ik keek nog snel naar het nummer, Bill, waarschijnlijk bezorgt. Hij kon alleen niets doen. Ik zou dit alleen moeten doen, alleen met Tom en mijn verleden. Kon het nog erger? Ja, als Tom al gesprongen was, dat zou nog erger zijn want ik zou het moeten vertellen aan Alyona, Bill, Gustav, Georg... misschien wel aan Barbara. Iedereen zou de schuld op mij gestoken hebben, maar dat zou me dan waarschijnlijk niets meer uitgemaakt hebben. Ik deed dus wat hij vroeg.
‘Daarnet... je wou iets zeggen?’ zijn stem klonk weer zachter. ‘Wat?’ tijd rekken is altijd het beste. Misschien zou Georg eraan denken dat ik hier was, zou iemand me naar boven hebben zien lopen... Ik kon hopen op een goed Toeval. ‘Ik zei iets over Heartbreaker, jij zei nee.’ Vatte hij samen. Ik zuchtte. ‘Misschien... misschien ben je te arrogant.. Wil je teveel schuld op je nemen.’ begon ik. Het bleef stil. ‘Ik wist dat het ooit zou gebeuren.’ Mompelde ik. ‘Wat?’ vroeg Tom zacht. ‘mijn...gedragsstoornis.’ ik voelde zijn ogen op mijn rug branden, vragend. Dus hij wist het niet? Dat verklaarde veel. ‘Ik lijd aan een soort van...mentale ziekte.’ Ik kon Toms onuitgesproken verwarring horen. ‘De rest weet het wel, Georg zeker, misschien Bill ook.’ Murmelde ik. Niet dat ik ruzies wou stoken, nee, maar ik dacht wel dat het tijd werd om eerlijk te zijn. Ik had me ook niet erg goed gedragen de laatste tijd.