010*

Ik zakte een beetje onderuit op de harde houten stoel. Mijn rug deed zeer, ik wist niet hoelang ik hier al zat. Ik staarde een beetje voor me uit en bedacht me wat er nu met Tom zou gebeuren. Langzaam wiegde ik een beetje heen en weer, om nog wat beweging te krijgen. Ik trok mijn benen op en ging met mijn zij tegen de rugleuning aan zitten. Weer zakte ik wat onderuit zodat ik met mijn hoofd op de stoel kon leunen. Wachtruimte, daar mogen ze best wat comfortabele stoelen neer zetten. 'Gaat het een beetje?' Ik schrok van de hand op mijn schouder en keek met een ruk op. Gustav en Georg waren gekomen. Ik liet mijn hoofd langzaam zakken en haalde mijn schouders op. Georg nam naast mij plaats en sloeg een arm om me heen. Hij was altijd degene die me weer rustig kreeg in situaties waarin ik zo erg van streek was. Ik wierp een blik op de klok. Het was nu onderhand half 4. Ik kon me niet meer voorstellen dat het nog deze dag was dat ik het nieuws hoorde, of dat het nog deze ochtend was dat ik rustig in bed lag, zonder zorgen. 'Ik wil naar hem toe,' fluisterde ik zo zacht mogelijk. Gustav ging aan de andere kant van me zitten en gaf even een aai over mijn hoofd. 'Ik weet zeker dat het goed gaat, Tom is best een sterke jongen.' Wauw, zo klonk hij net als mijn moeder, maar hij was een jongen, en een van mijn beste vrienden. Ik zag de koppen al voor me van de krant: "Beroemdheid ernstig toegetakeld, oorzaak onbekend" Zij wisten het niet, en ze zullen het ook niet geloven, maar ik wist wel hoe het kwam. Zij konden niet beter weten, want ze geloofden het niet. Ik liet mijn hoofd op mijn armen vallen, die ik om mijn benen had geslagen. Zo bleven we een hele tijd zitten, ik tussen Gustav en Georg, die beide tegen me aan leunde. Ik werd een beetje slaperig, en langzaam zakte mijn oogleden een beetje dicht. 'Ga maar slapen,' fluisterde Gustav zachtjes in mijn oor, 'wij blijven wel wakker.' Nee, ik wilde niet gaan slapen. Maar hoe graag ik ook wakker wilde blijven, het lukte niet, en uiteindelijk vielen mijn ogen dicht en zakte ik in een diepe slaap.


Ik liep naar de spiegel en bekeek mezelf erin. Ik zag er niet echt perfect uit: sneakers, een witte trainingsbroek met een zwarte topje, en mijn haar in grote krullen opgestoken. Ik pakte een paar clipjes van het tafeltje en stak de laatste paar los zittende plukjes haar naar achter. Oke, ik was klaar. Ik liep voorzichtig naar beneden, naar de deur. Niemand was verder thuis, logisch, die hadden zeker allemaal feest. Ik zou naar de sporthal gaan, waar ik in de kleine ruimte even zou gaan dansen. Ik pakte mijn handtas en propte de huissleutel erin, waarna ik de frisse en donkere buitenlucht in stapte.

Langzaam bewoog ik me door het parkje, en wierp een blik op de redelijk grote vijver in het midden van het park. Er waren dit keer geen eenden, er waren zelfs geen kikkers te horen. Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar besloot verder te lopen. Het viel me op dat het rustig was in de straten, te rustig zelfs. Nu begon ik er op te letten, op de vogels, die er niet waren, op de krekels, die echt nergens te zien waren. Alleen het ruisen van de blaadjes die aan de bomen hingen was te horen. Nu bewoog ik me toch wat haastiger door het parkje een, en tussen de bomen door zag ik de schaduwen van de sporthal al. Ik duwde de deuren open en stapte naar binnen. Het felle licht zorgde ervoor dat ik overal werd gevolgd door mijn schaduw. Ik stapte de zaal in, waarna ik meteen muziek op zette. De muren waren met spiegels bekleed, zodat vanuit elke hoek weer iemand terug staarde. Ik begon me losjes te bewegen en dansde al snel sierlijk op de muziek. Het ging net goed, tot ik me per ongeluk verstapte en op de grond terecht kwam, waarbij de muziek stopte en een enorm hard gekraak door de ruimte heen schalde. 'Verdomme!' Ik hees mezelf weer op, en viel bijna weer toen ik zag dat bijna alle spiegels weg waren, zodat ik nu alleen nog maar naar een vieze bruine muur staarde. Het licht flikkerde en besloot toch maar om uit te gaan. Het bloed trok weg uit mijn wangen en ik schreeuwde zo hard mogelijk toen een paar ijskoude handen mijn keel omsloten.


Kudo's?
Reacties?