009*

Hevig werd ik heen en weer geschud door de ambulance, die met een ongelooflijk hoge snelheid en loeiende sirenes over de weg crosste. Ik hield stevig Tom's hand vast, misschien ietsje té stevig, aangezien een zachte kreun zijn lippen verliet toen ik voor de zoveelste keer de lucht in vloog omdat we over een hobbel reden. Haastig verzwakte ik mijn greep en vloekte, 'verdomme, we gaan nog eens sterven aan deze rit!' Bill zat voorin, aangezien hij nog in shock was moest hij ook mee naar het ziekenhuis voor een controle. Weer voelde ik dat ik even zweefde, waarna ik met een klap op de stoel terecht kwam. Even sloeg ik mijn handen tegen elkaar, waarna ik even snel een soort gebedje bad dat we ooit nog eens veilig bij het ziekenhuis aankwamen. Voorzichtig legde ik mijn hand op Tom's wang, die even zijn ogen opende maar bijna meteen weer sloten. Ik maakte een sussend geluid en fluisterde zachtjes dat alles goed zou komen. Daar ga ik weer, ik probeer mezelf weer te overtuigen. Wie weet komt het wel helemaal niet goed. Wat als dat ene dat Tom zo heeft toegetakeld nog steeds achter hem aan zit? Met een plotselinge stop knalde mijn rug tegen de stoel aan. Ik vloekte even hard terwijl ik met mijn hand over mijn rug probeerde te wrijven. Jammer, zo lenig was ik nou ook weer niet. Een paar mannen openden de deuren en trokken de brancard uit de bus, waarna ze, nog voordat ik de bus uit was gestapt, met een noodvaart door renden. 'Wacht!' Riep ik ze nog verbluft achterna. 'Sorry mevrouw, u kan echt niet mee,' zei de chauffeur tegen me, die Bill voorzichtig de bus uithielp, wat ook niet echt lukte, omdat Bill meteen door zijn benen zakte zodra hij de grond aanraakte. Haastig sprong ik vooruit om hem te helpen, terwijl ik vurig hoopte dat ik Tom zo snel mogelijk weer zou zien.



3+ reacties voor vanavond een langer stukje?