Through those eyes

Gespannen strekte ik mijn vingers om ze vervolgens weer tot vuisten te ballen. De spieren in mijn lichaam trilden, straaltjes zweet liepen vanaf mijn rug en voorhoofd langzaam omlaag, de hitte sloeg van me af en mijn tong was bijna tot bloedens toe opengebeten. Aan de overkant van de ruimte keek Gwenda Durhville zwijgend toe. De kalmte van mijn grootmoeder was verbazend en haast angstaanjagend. Mijn hart klopte inmiddels drie keer zo snel en langzaam maar zeker trokken er steeds heviger wordende schokken door mijn ledematen. Mijn benen schokten oncontroleerbaar onder me weg en met een bons zakte ik op de vloer. Ik boog mijn hoofd naar beneden en concentreerde me wanhopig op het patroon van het dikke tapijt dat hier gelukkig lag. Waarom deed ze hier niets aan?Ik wilde het haar toeschreeuwen, maar ik wist dat als ik mijn mond open zou doen er enkel afschuwlijke kreten en hulpeloze schreeuwen uit zouden komen. Ik voelde dingen binnen in me veranderen, en ik had nog nooit zoiets ontzaglijks gevoeld of meegemaakt als dat. Het was vreselijk. Verschrikkelijk. Angstwekkend. Zorgelijk. En vooraal...Niet goed. Botten verschoven en hervonden hun plaats huid pulseerde en rekte zich uit. Nagels groeiden en tenen kromden. Pijn joeg als een bezetene door mijn spieren die telkens weer krampachtig samentrokken. En als laatste vloeide mijn bloed emt een onmogelijke snelheid door de aders onder mijn huid. Ik zweer je dat ik het bijno kon zíen! Na een tijdje nam de pijn langzaamaan af. Eindelijk. Uitgeput zakte ik ineen op het dikke tapijt. Mijn hele wezen brandde. Maar veel tijd gaf grootmoeder me niet. 'Het is voltrokken,' beweerde ze met ijzeren stem. Ik voelde me langzaam verbleken. Nooit zou ik meer in de spiegel durven kijken. Ik wilde het bewijs nooit onder ogen komen. Maar ook zonder spiegel wist ik wat er gebeurt was. Langzaam tasten mijn vingers mijn gezicht af. Scherpe, pijnlijke tintelingen schoten door mijn vingertoppen en mijn nagels lieten ongecontroleerde, bloederige krassen achter op mijn bleeke wangen. Langzaam, heel langzaam keek ik op naar grootmoeder. Misschien had zij iets moeten doen als bemoedigend glimlachen maar het lukte haar niet. Ze staarde me alleen maar uitdrukkingsloos aan. De vloek in onze familie ging van vrouw op vrouw en ik was geen uitzondering. Zoute tranen maakten het tapijt onder me zompig terwijl ik besefte dat ik datgene geworden was wat ik het meeste van alle dingen der aarde vreesde en verafschuwde.