07 > Helping.

Een harde gil laat ons beide rechtop in de boomhut zitten. Gelijk kruip ik dichter tegen hem aan als ik de frisse ochtendlucht langs mijn blote lichaam voel strijken. Hij slaat zijn armen beschermend om mij heen, terwijl we gespannen blijven afwachten op meerdere geluiden. ‘Laten we ons maar aankleden’, fluistert hij zachtjes in mijn oor. We kleden ons snel aan, waarna hij voorzichtig wat bladeren aan de kant schuift om op die manier naar het huis te kunnen kijken. ‘Verdomme’, begint hij aan een stuk door te vloeken. ‘Wat is er?’ vraag ik ongerust. ‘Mijn oom en tante zijn eerder thuisgekomen’, zegt hij. Ik zie hoe zijn huid, zelfs voor zijn doen, lijkbleek is geworden. ‘We moeten ze helpen’, knikt hij beslist. Ik kijk hem met grote ogen aan. Dat wordt de dood van ons alle. Niet alleen hebben ze op deze manier ons, maar ook nog zijn oom en tante. Zachtjes schud ik mijn hoofd, terwijl ik mijn warme handen op zijn koude wangen leg. ‘We moeten hier weg’, fluister ik. ‘Ik moet mijn familie helpen’, zegt hij vastberaden. ‘Ze laten ze leven, want ze willen jou erheen lokken’, probeer ik hem nog om te praten, maar ik zie in zijn ogen al de koppige vastberaden waar ik altijd voor ben gezwicht. ‘Goed dan’, zeg ik. ‘Maar jij blijft hier’, voegt hij eraan toe. Dit keer ben ik degene die koppig mijn hoofd schudt. ‘Jawel. Je blijft hier tot ik terug kom en als ik niet terugkom, dan ga je weg’, zegt hij. Hij rommelt in wat spulletjes in de hoek van de hut en loopt daarna naar de verstopte ladder. ‘Je gaat of met mij nu weg of je laat me meegaan’, zeg ik vastberaden. Hij komt me met tranen in zijn ogen aan. ‘Ik kan je niet verliezen, June’, zegt hij. ‘Ik kan jou niet verliezen’, reageer ik direct. Hij kijkt weg naar buiten en bijt op zijn lip om zijn opkomende tranen tegen te houden. Zijn ogen worden wazig als ik zie hoe hij op gaat in zijn ingewikkelde gedachtes. Dan kijkt hij naar me op en knikt langzaam. ‘Ik zal het mezelf nooit vergeten als er iets gebeurd met je’, fluistert hij moeizaam. Ik druk mijn lippen op de zijne en laat mijn handen langs zijn riem gaan. Nonchalant pak ik het pistool eruit en laat het lichtjes door mijn handen glijden. Het is zwaarder dan ik had verwacht en nog ijskoud van de koude nacht. ‘June’, klinkt zijn bestraffende stem. ‘Wat?’ vraag ik nonchalant, terwijl ik een paar keer teveel met mijn ogen knipper. Zijn mondhoeken krullen omhoog als hij ziet hoe uitdagend en stout ik hem aan kijk. Hij knikt langzaam en haalt dan een ander pistool uit een verborgen plekje in de boomhut. ‘Beloof me, dat je voorzichtig bent en doet wat ik zeg’, fluistert hij. Ik knik braaf en laat mezelf dan nonchalant uit de boomhut vallen. Met een simpele koprol kom ik op de grond terecht en wacht tot Zayn veilig naast me staat. We lopen voorzichtig sluipend richting het huis, maar op de helft hou ik hem tegen. ‘Wil je nou al vertellen wat je met de geld hebt gedaan?’ fluister ik opeens nieuwsgierig. ‘Moet dat nu?’ ontwijkt hij de vraag. Ik knik koppig en kijk hem afwachtend aan. ‘Dat vertel ik later nog wel eens’, fluistert hij. ‘Beloofd?’ vraag ik, aangezien hij dat de vorige keer ook al zei. ‘Beloofd’, mompelt hij geïrriteerd.
We lopen verder belanden even later voor het huis. ‘Je kan beter niet kijken’, fluistert hij, terwijl hij zijn pistool opricht. ‘Hoezo?’ fluister ik, maar op dat moment klinkt er een zacht klikje en valt een van de bewakers van voor het huis neer op de grond. Ik wend gelijk mijn ogen af en laat mijn blik naar Zayn glijden. Aan zijn geconcentreerde blik te zien, weet hij waar hij mee bezig is. ‘Waarom klonk er geen schot?’ fluister ik bijna onhoorbaar. ‘Geluidsdemper’, zegt hij en hij wijst even wat aan.
Op dat moment komt ook de andere bewaker naar de voorkant van het huis. Zodra hij het lichaam ziet liggen, kijkt hij geschrokken om zich heen. Nog voor hij zijn geweer kan trekken, ligt hij ook al met een simpele schot in het hoofd op de grond. ‘Heb je vaker geschoten?’ fluister ik verbaasd. ‘Wil je het antwoord werkelijk weten?’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik frons even mijn wenkbrauwen, maar schudt dan mijn hoofd. ‘Misschien maar beter van niet’, fluister ik, terwijl we ons langzaam richting de achterdeur bewegen.