Who the hell????

Ik zuchtte diep. Heeeeeel diep. Nog dieper.  Oké ik verveelde me. Ik stond op uit mijn kozijn die overigens heerlijk zat en liep naar beneden. Beneden leek het doodstil. Maar de schoonheid scheen bedroch. Al snel hoorde ik Emmet bulderen maar deze keer niet van het lachen. Hij zat op de bank verontwaardigd naar zijn iPod te kijken. Ik ging ernaast zitten en zag toen wat er aan de hand was. Emmet keek me met een beteuterd gezicht aan. 'Hij is kapot.' zei hij met een trillende lip. Ik keek naar het ding en zag dat het gewoon letterlijk in twee stukken was gebroken.'Emmer wat heb je ermee gedaan?' 'Helemaal niks' zei Emmet en hij keek snel weg. 'Jaja, dus jij zat de smurfen te spelen en toen in een keer was tie kapot?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. ' Euhhh, ja' zei Emmet met een twijfelende blik. 'Oke hij ging niet zomaar kapot maar ik moest hem schudden zodat grote smurf het goede drankje kreeg en toen vloog hij een beetje uit mijn hand.' antwoordde Emmet met een droevig gezicht. Rosalie kwam aangelopen en verving de iPod en liep weer weg. Bij de deur draaide ze om. 'Weet je dat dat nu al de derde iPod is die deze week aan de smurfen het begeven heeft.' Emmet liet een evil lachje horen en rosalie draaide met haar ogen en liep de kamer uit. Ik besloot ook maar eens wat nuttigs te doen, zoals de omgeving verkennen. En aangezien ik niet graag alleen wou en Emmet aan zijn iPod zat vast geplakt ging ik op zoek naar een ander slachtoffer. Ik liep de gang nog maar net in en Alice kwam naar me toelopen. 'Ik ga wel mee' zei ze en we renden naar buiten. 'Waar gaan we naartoe?' vroeg ik.' Dat zie je zelf wel.' zei Alice met een geheimzinnige lach. We renden een heel eind voor we er eindelijk waren. Alice sprong vrolijk in een boom. 'Alice! Dat kan ik toch nooit!!' gilde ik. 'Zeikerd natuurlijk wel. En gil niet zo ik kan je wel horen hoor.' Zei ze lachend. 'Kom nou!!!' 'oké ik kom al!!' gilde ik (alweer). Ik nam een gigantische aanloop en vloog de boom in. Ik kwam met zoon grote klap op de boom dat je hem gevaarlijk kon horen kraken, maar hij hield het. 'Wow.' Dat is het enige dat ik kon zeggen. Als ik uit de boom keek zag ik een geweldig mooie vallei met de zee er achter. Ik keek naar Alice naast me. Ze zat met haar gedachten duidelijk ver weg. Er zat een doffe glans in haar ogen. 'Alice? Wat is er?'
'We moeten nu terug naar het huis Lieke!' Zei Alice ontzet. Oke dan. Ze sprong meteen de boom uit en begon naar het huis te rennen. Ik had nog steeds lichtelijk last van hoogtvrees dus ik ging met mijn nagels in de boom schors staan en liet mezelf naar beneden glijden. Toen ik beneden kwam zag ik dat Alice al was weg gerend. Dan moest het wel heel belangrijk zijn. Ik begon op hoog tempo achter Alice aan te rennen en toen ik haar bijna ingehaald had ging ik, klunzig als ik was, kei hard onderuit door een uitstekende boom wortel. Gelukkig was mijn evenwicht de afgelopen tijd een stuk verbeterd en maakte ik dus een salto en kwam op beide benen terecht. Ik rende snel verder en zag dat Alice het huis al in vloog. Letterlijk ze sprong door een open raam het huis in. Ik zou, zo slim als ik ook al was, het ook wel eens proberen. Maar ik bleef net voor ik het raam bereikte aan een tak haken en viel door het raam onder het open raam. En dat raam eronder stond natuurlijk niet open. Zucht, wat een verassing. Ik brak met glas en al het huis binnen en iedereen stond in een seconde om me heen. Alice kwam ook de kamer binnen en leidde iedereen meteen af van mij. Lang leven Alice!! Alleen Carlise bleef bij mij staan omdat ik flink wat sneeën had opgelopen.'De volturie komt morgen hierheen.' viel Alice meteen met de deur in huis. 'Wie is, auw, de volturie?' vroeg ik verbaast. 'De volturie is een soort van en groep van de edelen van de vampierenwereld. En ze komen voor jou.'