Verlies - 64

Die nacht had ik een vreemde droom. Mijn oma kwam er in voor.
“Lizzie, ik kom afscheid nemen”, zei ze me.
“Waarom, oma?”, vroeg ik verbaasd.
“Ik ben net gestorven”, vertelde ze me. “Ik heb geprobeerd het nog zo lang mogelijk vol te houden, in de hoop jou nog een laatste keer te zien, maar toen ik hoorde dat je bij de waterstam zat kon ik niet meer.”
“Het spijt me”, fluisterde ik, en ik omhelsde haar. “Als ik had geweten dat u zo slecht was…”
“Dan nog zou je daar gebleven zijn”, zei ze. “Je hebt een keuze gemaakt, Lizzie, en daar kan je nu niet meer op terugkomen. En ik zou ook niet willen dat je dat doet. Je hebt een keuze gemaakt met heel je hart, kindlief, en een keuze waarover je hebt nagedacht. Ik weet zeker dat die keuze de juiste was.”
“Bedankt, oma”, zei ik zacht.
“Volg je hart, combineer het met je verstand, en je keuzes zullen de juiste zijn”, zei oma wijs. “Maar ik heb niet veel tijd, lieverd, ik moet zo meteen gaan, ik moet verder. Er is nog één ding dat ik je moet zeggen. Ik heb een opdracht voor je. En daar mag je met niemand over praten.” Aandachtig luisterde ik naar wat oma me te vertellen had. Hoe verder ze vertelde, hoe minder ik er van begreep.
“Ik zal het doen, oma”, beloofde ik haar uiteindelijk.
“Dat weet ik, Lizzie. Ik ben trots op je. Vaarwel.”
“Vaarwel oma”, snikte ik, en ik begon zachtjes te huilen. Oma draaide zich om, liep weg en verdween in het niets.
De volgende avond, toen iedereen sliep, begon ik aan mijn opdracht. Een jaar lang zou ik er iedere nacht een of twee uur aan werken, tot het klaar was.