~ Hoofdstuk 3 ~

Opgewonden keek ik om mij heen. Het roodharige meisje stond op en boog zich naar het bagagerek. Opgewonden sprong ik rond op de schoot van Loena. Net toen ik aan mijn vijfde rondje begon zette het meisje een klein paars bolletje naast hem neer. Voorzichtig snuffelde ik aan het pluizige beestje. Toen het niet reageerde, likte ik het voorzichtig. Op dat moment klonk er een zacht niesje en bewoog de vacht op en neer. Ongeduldig gluurde ik onder de vacht door en zag daar twee lichtblauwe oogjes glanzen. Met een onverwachte sprong stuiterde het beestje omhoog. Met een angstige piep schoot ik achteruit en probeerde me te verstoppen achter de mouw van Loena. Boven hoorde ik de twee meisjes vrolijk lachen. 'Kom op Bob, wees niet zo'n angsthaas!' Grinnikte het roodharige meisje. Nog steeds bang probeerde ik me nog verder achter de arm van Loena te verstoppen. Maar Harry bemoeide zich ondertussen met de meisjes en pakte me lachend op. Met een brede grijns op zijn gezicht zette hij me voor het nu bewegende bolletje neer. Op dat moment klonk er een heldere stem:
'Wat ben jij een aansteller zeg!'
Maar dat was een meisjesstem! Hoe kon dat?
'Ben jij een meisje?' vroeg ik verlegen maar toch erg nieuwsgierig. Het paarse bolletje wipte even met haar vacht waardoor haar ogen zichtbaar werden.
'Natuurlijk, wat denk je dan?'
'Maar je heet Arnold..' ik kon mijn lach niet inhouden. Een zacht piepje kwam uit mijn keel.
'Zo dat vind jij grappig? Jij bent hier de jongen met de roze vacht...' zie ze brutaal terug ' Ach, het geeft ook niet. Ik heet eigenlijk Evie.'
Voorzichtig gluurde ik weer naar Evie. Haar ogen waren zo mooi, helder blauw. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en fluisterde zachtjes
'Dat vind ik echt een mooie naam'
En zonder een antwoord af te wachten hupte ik weg. De bank af en verborg me achter de schoen van Harry. Beverig sloot ik mijn ogen. Dat was echt de pluizigste en mooiste ukkepulk die ik ooit had gezien. Nog een beetje beduusd opende ik mijn ogen. Geschrokken piepte ik, want ik keek recht in de blauwe ogen van Evie. Ze grinnikte.
'Hihi, je bent zo schattig als je schrikt.'
Net voordat ik wat wou terugzeggen schoof de coupedeur open. Verdwaasde keek ik naar de deur. Hij was opengegaan, maar er kwam niemand binnen. Ik zag ook niemand naar buiten gaan. Maar toen ik omhoog keek zag ik dat Harry was verdwenen.