Deel 28

Beide teams stegen op. Een van de jagers van griffoendor had de slurk, gooide hem naar James, maar een slytherin had hem afgepakt. Hij vloog naar de doelpalen van griffoendor en scoorde op het nippertje. Aan de ene kant steeg een oorverdovend gejuich op, aan de andere kant boegeroep.
“En Slytherin scoort!” riep een stem aan de andere kant van het veld, dat moest de omroeper zijn.
“Smith neemt de leiding, gooit de slurk naar Johnson, en- Aaawh, Baker pakt hem midden in de lucht met een Valsti-beweging, mooi gedaan. Baker geeft de slurk aan Weasley, Weasly ontwijkt Singleton net op het nippertje, hij gaat door naar de doelpalen van Slytherin, hij gooit, HIJ SCOORT!”
Diana gilde en juichte mee met de griffoendors en staarde grijnzend naar het rode stipje dat even een salto maakte en doorvloog.
“Singleton heeft nu de slurk, vliegt naar voren en- Niet te geloven, hij laat de slurk vallen, hij laat hem vállen!” Het leedvermaak was duidelijk te horen.
“En Miller vangt hem op, nadat Singleton hem had laten vallen, ongelofelijk, wat een sukkel. Miller gooit naar Weasley, Weasley naar Baker, Baker schiet, Aaaawh, hij mist, jammer. Goede redding van Brown.”
Zo ging het de hele wedstrijd door, de slurk ging van de een naar de ander, terwijl de zoekers boven het veld cirkelden. Diana hield een bepaald groen stipje goed in de gaten, Ann Loneman zat te beukers in de gaten te houden. Een paar keer sloeg ze de beukers naar de spelers van griffoendor, maar gelukkig konden die ze steeds net ontwijken, ook al waren ze dan vaak de slurk kwijt. Een keer kwam een beuker heel hard op haar af zoeven, terwijl een speler heel ongelukkig net achter haar langs vloog en een knuppel in zijn gezicht kreeg. Gelukkig had hij alleen maar een bloedneus, en nadat die geheeld was, kon hij gewoon weer verder spelen.
De stand werd steeds hoger. Het stond nu zeventig-tachtig voor slytherin. Maar Diana zag plotseling dat de zoeker van Griffoendor een gouden glinstering te pakken had gekregen. Het stadion ontplofte. Diana juichte mee tot haar gejuich plotseling omsloeg in een gil. Een van de beukers had James van z’n bezem af geslagen. Het gejuich verstomde.
De leraren kwamen naar het veld, nadat Snabbelaar James magisch had opgevangen. Hij leek bewusteloos. Diana keek bezorgd toe hoe hij van het veld af gedragen werd.
Het hele putbliek kwam weer in beweging. Iedereen stond weer op om te vertrekken. De slytherins een beetje somber en de griffoendors half blij, half bezorgd. Diana keek om naar Megan en Rose, nog steeds met een bezorgde uitdrukking. Ze zag haar uitdrukking weerspiegeld bij Megan en Rose.
“Laten we gaan,” zei Rose. Diana knikte. Terwijl ze zich langzaam door de massa voortbewogen, dacht Diana steeds aan James, hoopte dat alles goed met hem ging, dat ze hem nog op kon zoeken. Ze wilde naar de ziekenhuis, hem zien, weten dat het goed met hem ging. De mensen op de tribunes gingen te langzaam, alsof ze vast zat in een zandloper en wachtte tot ze bij dat kleine gaatje kwam. Langzaam maar zeker kwamen ze inderdaad steeds dichterbij de deur. Nog steeds te sloom. Was alles goed met James? Was hij nog steeds bewusteloos?
Zodra ze zich door de deur heen hadden gewurmd rende Diana bijna verder, ze keek nog even om, maar Rose en Megan leken begripvol, en Diana ging verder naar het kasteel.
Buiten adem kwam Diana voor de gesloten deur van de ziekenzaal terecht. Olivia zat met haar hoofd in haar handen naast de deur. Ze keek geschrokken op toen ze Diana hoorde.
“Ze laat me niet naar binnen, het hele zwerkbalteam is er, en ze vindt dat het anders te druk wordt.” Olivia kreunde, en keek naar de deur, alsof ze hoopte dat hij vanzelf open ging. Diana staarde even naar de deur, en ging naast Olivia op de grond zetten. Allebei zwegen ze, totdat de deur plotseling open ging.