|| Fifty

Terwijl ik in het donker staarde telde ik tot honderd. En nog een keer. En nog een keer. Nadat ik halverwege de achtste keer was begon mijn nek pijn te doen. Ik schommelde een beetje heen en weer en probeerde op mijn zij te draaien. Maar omdat ik geboeid was ging dat niet zo makkelijk. Toen ik eindelijk op mijn zij lag schoten de tranen in mijn ogen omdat mijn enkel bewoog. Waarom was ik dan ook over die stomme boomtak gestruikeld?
Ik verschoof nog een beetje waardoor ik in een comfortabele houding lag –voor zover dat mogelijk was–.
Plotseling hoorde ik stemmen.
“Je bent een klootzak, weet je dat?” Met een ruk tilde ik mijn hoofd op. Was dat…..Aiden? Maar dat kon helemaal niet.
“Ja dat weet ik” kwam het antwoord. Dat was Kyle.
Ik legde mijn hoofd weer op de slaapzak en sloot mijn ogen. Ik begon me vast stemmen te verbeelden. Aiden was dood, dat moest ik accepteren. Mijn hart deed pijn bij die gedachten. Ik zou nooit meer in zijn mooie bruine ogen kunnen kijken.
Toen hoorde ik de stemmen weer.
“Hierin?”
Ik kneep mijn ogen nog stijver dicht bij het horen van Aiden’s stem. Misschien kon ik zo zijn stem uit mijn hoofd bannen. Ik maakt het mezelf alleen maar moeilijker als ik hem bleef horen.
Het had alleen geen effect want ik hoorde een klap gevolgd door een dreun. Langzaam opende ik mijn ogen. Ik moest even wennen aan de duisternis maar toen zag ik duidelijk twee silhouetten. De ene lag op de grond, de ander stond over hem heen gebogen en sleurde hem overeind.
“Sophie?”
Tranen schoten in mijn ogen. Hij was het echt!
“Aiden?” vroeg ik bibberend.
Aiden werd overeind gesleurd door Kyle en naast me op de slaapzak gesmeten. Hij raakte daarbij mijn enkel.
“AAAHH!” gilde ik.
“Wat is er?! Sophie!” riep Aiden geschokt.
“Mijn enkel” piepte ik.
Kyle gromde. “Koppen dicht, allebei.”
Ik hoorde een klikje en verstijfde. Ik had genoeg naar politieseries gekeken om te weten dat dat het geluid was van een pistool dat werd geladen.
“Nog een woord en jullie knieschijven gaan eraan.”
Wijselijk hielden we onze mond.
Kyle stak een olielampje aan waardoor de grot zwak verlicht werd.
Ik kon mijn ogen niet van Aiden afhouden. Hij leefde nog! En hij zat hier naast me. Ik wilde hem zo graag knuffelen. Helaas lag ik nog steeds gebonden op de slaapzak.
Kyle pakte twee touwen uit zijn rugzak en begon Aiden ook vast te binden. Hij bond zijn handen op zijn rug en zijn voeten aan mijn voeten. Zo konden we zeker niet weg, als Aiden zijn benen bewoog verging ik van de pijn.
Toen Kyle klaar was gooide hij nog een flesje water naar ons, wat we dus nooit open konden maken.
“Slaap lekker” zei hij vals en hij liep de grot uit. Gelukkig liet hij het olielampje aan.
“Aiden” fluisterde ik en ik probeerde overeind te komen.
Na veel gepruts en Aiden die hulpeloos toekeek zat ik naast hem. Ik negeerde de pijn in mijn enkel. Het was niets vergeleken met het gelukkige gevoel dat ik vanbinnen voelde.
“Ik dacht dat je dood was” zei ik en meteen stroomde de tranen over mijn wangen.
“Rustig maar, ik ben nu hier en nu is alles goed” zei Aiden.
“Nee, we gaan alsnog dood! Kyle gaat ons hier laten verhongeren” jammerde ik.
“We blijven tenminste samen” zei Aiden.
Ik keek naar hem op en zag de tranen in zijn ogen.
“Ik moet je nog wat zeggen” zei ik.
Aiden trok zijn wenkbrauwen op.
“Je zei iets tegen mij voordat je van die klif afviel.”
Aiden knikte. “Dat ik van je hou” zei hij.
“Ja” zei ik. “Ik hou ook van jou. Ontzettend veel.”
Aiden glimlachte en boog zich naar me toe. “Gelukkig maar” zei hij en kuste me.