Why I left

Ik wandel naar het park, voortdurend denkend aan het meisje. Het meisje dat ik elke dag in het park zie, elke dag sinds 11 jaar geleden. Toen ik 8 was en nog niet bekend.
Vrolijk ren ik samen met Nick rond in het park, hij is nog klein dus ik moet voorzichtig zijn. Opeens valt hij en begint hij te wenen. Snel komt mama aangesneld, om hem te troosten, ’Baby’ zeg ik en loop verder, voor mijn mama iets kan zeggen. Ik stop met lopen en kijk recht voor mij, daar staat een klein meisje, ik denk even oud als Nick, met haar mama. Ik wil er naartoe gaan, om te vragen of ze wil spelen, maar dan komen 2 enge mannen aangewandeld. Ze trekken het meisje los van haar mama, die schreeuwt dat ze haar los moeten laten en dan trekken ze de mama mee. Geshockt sta ik ernaar te kijken, naar hoe ze wordt meegetrokken, hoe ze haar hand uitsteekt en hoe heet meisje haar voorbeeld volgt. Ik zie hoe hun handen verder en verder van elkaar verwijderen. Dan is de mama weg.
Het meisje valt wenend op de grond, ze ligt bewegingsloos op de koude aarde. Allemaal mensen komen voorbij, ze kijken naar haar, maar het is alsof ze haar niet echt zien. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar het meisje, ik denk aan Nick hoe het zou zijn als hij daar lag. Ik voel me verbonden met haar, alsof ik een band heb. Waarom weet ik niet. Dan zie ik dat ze een medaillon van de grond opneemt en om haar hals hangt, ze grijpt het stevig vast.
Ik voel weer tranen opkomen, zoals elke keer als ik eraan denk. Ik leef zo met haar mee, ook al ken ik haar niet. Waarom ik al 11 jaar elke dag dat ik hier ben naar het park ga om te kijken of ze er is weet ik ook niet. Ik voel me gewoon aangetrokken, aangetrokken door haar grote verdriet. Door haar onmenselijke verlies. Met die gedachten kom ik aan in het park waar ik haar al meteen zie zitten. Ze zit op haar knieën, de tranen stromen over haar wangen en haar handen grijpen zoals elke dag naar het medaillon dat al zolang rond haar hals hangt. Ze drukt het stevig tegen haar hart en ik hou het niet meer, ik moet naar haar toe. Ik kan het niet meer aan zien hoe ze zo’n pijn lijdt, ik wil haar troosten, zeggen dat alles goed komt. Automatisch loop ik op haar af, ik zak op mijn knieën in elkaar en sluit haar in mijn armen. Zonder woorden probeer ik haar te troosten, ik probeer de vreugde die ik in mijn leven heb gehad op haar over te brengen. Ik wil de pijn wegnemen, zodat ze vrij kan zijn. Vrij om te leven, om te genieten. Maar ik weet dat dat niet kan en het doet pijn heel veel pijn. Ze heft haar hoofd naar mij op, ’Joe’ zeg ik. ’Jess’ zegt ze met een beverige stem door haar tranen heen. Ik hef mijn hand op en veeg de tranen met grote zorg weg, als vanzelf stopt ze met wenen. Dit moment, dit gevoel, ik hou het niet meer. Ik glimlach naar haar en sta op, met pijn in het hart wandel ik weg.