27 - Change.

Ik voel de gevoelens die hij voelt op dit moment, maar ik voel ze al twee maanden. Ik wil naar hem grommen, hem op een mannelijke manier 'klojo' noemen of hem in een locker gooien, zoals een echte Jock dat doet, maar al dat ik doe ik naar beneden kijken, een laatste blik op mijn werk gooien en dan draai ik me om om te gaan lopen van dit vreselijke gevoel.
Zou iets een klik hebben gemaakt in zijn brein. Ik wil schreeuwen dat ik hem nodig heb, desnoods als een beste vriend.
Ik heb hem altijd nodig gehad, maar nooit zo erg als mijn hart er nu naar verlangt. draait zich samen met me om en legt haar arm over mijn schouder en sust woorden die ik niet versta, omdat ik niet naar haar luister. Toch ben ik blij dat ze er is.
Ik voel hoe sommige achterbakse meisjes kijken naar wat er gebeurt. Ik hoor Danielle achter me met Liam praten, op dezelfde manier als mij en Loria. Ik kijk over mijn schouder en zie Liam heftig nee schudden. Even was de kamer alleen gevuld met ons vieren. Ik trek Loria's hand van me af en nu valt zij ook uit de ruimte. Ik loop naar Liam toe en neem zijn hand van voor zijn buik naar mij toe. Danielle valt ook van de wereld af en alleen ik en hij zijn overgebleven.
"Snap je het?" vraag ik dan. "Het werk?" vraagt hij terug.
"Ja." "Ja, ik snap het."
Zijn stem klinkt treurig, hij snapt het maar al te goed. Ik druk mijn arm tegen de zijne, neem zijn andere hand in de mijne en ik zie hoe hij kleurt.
"Het kan me niets meer schelen, Liam." zeg ik droog, gebarend naar de mensen rondom ons. "Ik weet niet hoe jij je voelt, tegenover mij of tegenover dat." ik gebaar nu naar het werk.
"Ik wel hoe ik me voel. Ik wil gewoon dat je me niet meer negeert. Dat je stopt met ontkennen."
Ik voel twee seconden een warme adem op mijn gezicht, gevolgd door een zoen, zijn lippen drukken even tegen de mijne en daardoor valt heel de gespannen sfeer van me af.
"Zin om iets te gaan drinken? Gewoon ik en jij?" vraagt Liam, met een halve lach. Ik knik en wordt meegesleurd, plots was het werk iets mooi en was de ruimte leeg, want ik en Liam waren gevlucht.

Ik en hij zitten aan een tafeltje, de spanning was duidelijk niet helemaal weg, hij had nog verantwoordingen af te leggen, net als mij misschien. Voor me staat een ijsje met een torentje Oreo's naast en hij heeft thee. Ik voelde me duidelijk al iets beter in mijn vel.
"Niall, ik dacht gewoon.." begint hij, hij roert sloom door zijn thee en kijkt naar niets anders dan zijn thee.
"Dat het zo opgelost was? Dat we gewoon elkaar konden negeren voor eeuwig en dat was het dan?" vraag ik hem, ik hoor mijn gevoelens mijn stem inkleuren. Ze kraakte hier en daar en was gevuld met te weinig affectie.
Hij knikt somber. "Het heeft niet gewerkt, ook voor mij niet Niall."
"Maar nu hebben we wel gezoend, voor heel de school." zeg ik dapper, hij lacht en schudt zijn hoofd. "Het waren alleen maar de kunstfreaks, who cares?" lacht hij guitig.
Ik schudt mijn hoofd. "Ik wil kunnen zoenen voor iedereen, Liam." zeg ik, zonder ik goed door heb wat ik van hem vraag. Ik weet dat ik het er zelf ook moeilijk mee zou hebben als het moment daar is.
"Bovendien ben ik zo gezegd nog met Danielle." zegt hij droog, als een niet eens goed excuus. "En wat maakt dat nu weer voor grote verschillen?"
Eigenlijk wil ik hem gewoon knuffelen en laten zien wat voor stel we zouden kunnen zijn, hoe melig het ook klinkt. Ik wil het kleine plantje dat tussen onze voeten groeit, laten uitgroeien tot je duidelijk kan zeggen, dat er iets tussen ons bloeit.
Ik wil gewoon alles op zijn tijd, maar de tijd was vervlogen en dat was niet mijn schuld geweest, noch die van vader tijd.