26- Change.

Het is eind november en het klimaat had zijn ommekeer gemaakt. Het was heerlijk koud, maar ik had een warme sjaal aan. Het was 6 uur 's avonds en vandaag was er een kunst-voorstelling op de school, mijn leerkracht had gevraagd of ik wou neerpennen wat ik wou zeggen met dit werk en of ze het wou tentoonstellen. Ik ging akkoord, maar ik heb uren, dagen, misschien zelfs weken geploeterd met wat ik wou zeggen.
Eigenlijk ging het maar over één ding, dat ene ding was een mens. Versta me niet verkeerd, het ging niet over zomaar een willekeurige mens, het was juist heel onwillekeurig. Ookal had ik hem niet gekozen.
Het ging over Liam. Het was al mijn frustratie die aangewakkerd werd door hem, door de liefde die hij me niet gaf, die hij me nog steeds niet geeft.
Na die dag dat'k het kunstwerk had gemaakt, tot nu, hadden we enkel gepraat over wat we wouden kijken op de TV of over huiswerk of over wat we gingen eten of tijdens de training iets als "pas, ik sta vrij", misschien eens iets over het weer of wat dacht je van: "Het wordt al donker, ik ga beter eens naar bed."?
Ik wil gewoon dat dat voorbij is, was onze vriendschap verloren gegaan in een storm waar ik niet eens bij was? Ik had nooit tegen hem mogen zeggen dat hij met me flirtte. Hij heeft het vast helemaal verkeerd opgenomen. Gelukkig stortte ik nu en dan mijn hart uit tegenover Loria, zij ging dan begrijpelijk knikken en me troosten, maar Louis was een ander verhaal. Louis staart nu al een week recht voor zich uit, hij helpt me niet meer, maar Liam ook niet meer. Hij denkt te veel de laatste tijd. Alsof hij een oplossing zoekt voor de opwarming van de aarde, zo fronst hij er dan bij.
Vandaag was duidelijk anders, iedereen was goed gemutst, zelfs Liam had zich klaar gemaakt om mijn kunstwerk te gaan bewonderen. De deurbel ging en niet veel later Loopt Loria de woonkamer binnen.
Ze had haar haar met een speldje, waar een vlinder op rust, opzij gestoken en ze droeg een geruiten jurk. "Ik ben er klaar voor!" grijnst ze, alsof dit écht iets groot en belangrijks was. "Doe niet zo opgepept! het is maar stom ding." zeg ik als verdediging, ik neem mijn jas van de kapstok en trek deze aan, de andere jongens volgen mijn voorbeeld en zo lopen we naar de school.
Alle pijlen leiden ons daar naar de sporthal, waar in het groot "Kunstvoorstelling" boven hangt, alsof ik een kunstenaar ben. Ik rol mijn ogen en stap de zaal in. Leerlingen kijken bewonderend naar de kunstwerken, maar ik krijg er kriebels van. Ik wou hier gewoon zo snel mogelijk weg. "Is het dat , Nialler!?" hoor ik plots Liam enthousiast naast mijn oren roepen, hij wijst naar de andere kant van de zaal en hij loopt die richting al uit. Ik, totaal van mijn melk, zeg een haperende "ja." Liam was enthousiast, tegen mij?
Ik loop als een mak kalf achter hem aan en zie het afschuwelijke ding voor me hangen. Elke keer dat ik er naar keek, werd het lelijker en lelijker. Er naast hangt een papiertje met een blokje tekst en mijn naam eronder.

De Stop Erop - door Niall Horan
Het gaat over frustraties, omtrent alles waar een tienerjongen kwaad van kan worden, maar boven dat alles gaat het om de verwarring die je wel eens tegen komt in de liefde. Over hoe iets romantisch kan lijken, maar dan is het het niet. Over hoe iets gewoon weerbarstig, stom en hatelijk lijkt, maar voor iemand anders is het net een goed teken.
Maar boven dat alles gaat het voor mij, over één persoon. De weken en maand, na ik dit gemaakt heb, is het enkel nog meer om hém gaan draaien.

Ik lees het blokje tekst door, het maakt me alleen terug kwaad, had ik daar eigenlijk wel reden voor? Loria's hand wrijft over mijn schouder. "Ik ben zo trots op je." zucht ze in mijn oor. Liam staat naar voren gebogen om het werk te bekijken, dan schuifelt hij opzij om het blokje tekst te lezen. Ik wil me omdraaien, maar Loria houdt me tegen.
De andere jongens kijken van op een veilige afstand en geven me complimentjes. Ik zie hoe er een schok door Liam's rug gaat en hij draait zijn hoofd zachtjes in mijn richting. Het staat droevig, maar ik kijk nors voor me uit, ik bijt op mijn lip en voel een traan die uit de hoek van mijn oog wilt ontsnappen.
"Het gaat over jouw.." hoor ik Louis vragend naar hem fluisteren, Liam knikt droevig. "En het is niet positief." zucht hij zachtjes, ik rol mijn ogen en wil naar hem blaffen dat het natuurlijk niet positief is, maar ik houdt me in. Waarom zou ik blaffen naar hem? Hij had me alleen maar meer dan een volle maand, bijna twee maanden, genegeerd.
Stiekem, boven al het geschreeuw en getier in mijn hoofd, komt er een drang om hem te knuffelen en te zeggen dat alles wel goed gaat komen.