~ Hoofdstuk 1 ~

Slaperig opende ik mijn ogen. Om mij heen was alles zwart. In de verte hoorde ik gedempte stemmen. 'Waar was ik ook al weer?' moeizaam pijnigde ik mijn kleine brein. Het leek wel alsof ik in een soort zak zat! Dat was het. Ongeduldig bewoog ik wat heen en weer. Toen er niemand reageerde begon ik te springen en te piepen. 'Ja Bob, hou je kop eens!' De hand van het rodemenswezen greep me vast en ik werd omhoog getild. Verwoed knipperde ik met mijn ogen tegen het ineens zo felle licht. Verdwaasd keek ik om me heen. Ik zag recht voor me de briljongen en naast haar dat rare meisje, wat steeds deed alsof ik een baby was. Nou mooi niet! Ik was al twee weken oud, en in ukkepulken jaren is dat echt wel meer dan een baby! We bevonden ons in een ruimte die zachtjes heen en weer bewoog. Ik had niet gemerkt dat ik hier was gekomen, ik had lekker de hele tijd in de borstzak van het rodemenswezen geslapen. Ik weet ook wel dat het rodemenswezen Ron heet, maar ik ben zo slecht in namen onthouden. Als het goed is waren we nu in een soort van trein. In iedergeval, daar had ik het rare meisje over horen praten. Ze heette iets van Herman ofzo. Plotseling werd ik opgeschrikt door een vinger die in mijn zij porde. 'Bob!' zei Ron in mijn oor. 'Harry let even op je, we moeten nu naar de klassenoudstecoupe!' 'Ron, praat niet tegen je ukkepulk, hij snapt je toch niet!' zie het rare meisje weer. 'Nou, ik snap hem heel goed hoor! Wat ben jij dom zeg..' dacht ik knorrig. Met een grote sprong sprong ik op de hand van Harry. Nadat Ron en Herman de coupe hadden verlaten, begon ik met een zoektocht naar eten. Ik had zo'n trek gekregen van al dat slapen! Maar natuurlijk kon ik geen enkel moment voor mezelf hebben. Daar ging de coupedeur al weer open en er kwamen een jongenswezen en meisjeswezen binnen. Het jongenswezen had een rond gezicht en bruin haar. Het meisje had grijze ogen, witblond haar en een dromerige blik. 'Hey Marcel, hey Loena' zei Harry vrolijk. 'Hey Harry' zei de jongen die blijkbaar Marcel heette. Het meisje, Loena, ging op de bank zitten en pakte een tijdschrift. Maar Marcel duwde Harry een groensoortige plant onder zijn neus. 'Kijk, een Mimbelus Mimbeltonia' zei hij enthousiast. Misschien was die wel eetbaar! En met een sprong zat ik op de plant en nam een hap...