152~

Laura PoV

Op het verkeerde moment voelde ik me duizeliger, weer door de drank. Ik zou me echt moeten in de hand leren houden, anders zou ik er nog eens aan sterven. EN nu zou ik moeten oppassen met wat ik zei; 15 keer nadenken voor je iets zegt, en het zag ernaar uit dat ik daar de tijd niet voor zou hebben.
Helemaal bovenaan, op het dak¸ stond de deur open. Ik gluurde even naar buiten, wie weet wat zich daar allemaal afspeelde? Ik zag eerst niemand, maar dan zag ik hem op de rand zitten. ‘Tom?’ vroeg ik zacht. Hij draaide zich niet om, reageerde niet op mij. Het was hem zeker. Ik liet Bill snel weten dat ik zou praten met Tom. Meteen kreeg ik de vraag waar ik was en dat hij zo snel mogelijk zou komen. Ik keek naar Tom, hij zat neer op een manier waaruit bleek dat hij Bill niet wou zien. Niemand eigenlijk, maar ja, nu ik hier toch was. Ik liep naar buiten, liet de deur toevallen. ‘Wat doe je hier?’ vroeg ik, weer geen enkele reactie. Zo zou ik dus niet te ver komen. ‘Hé, hallo? Selectief doof?’ vroeg ik luider. Geen reactie, en ik had eigenlijk niet veel zin in een monoloog, maar er leek niet veel meer op te zitten. ‘Weet je, als je nu niets zegt, ga ik je martelen.’ Dat leek wel iets wakker te maken in hem. ‘Zou niet weten hoe.’ Niet eens in staat om volzinnen te produceren. ‘Don’t Juuuump!!!’ zong ik zo vals mogelijk. Het handige aan dronken zijn, is dat je het je echt niet aantrekt dat je je helemaal belachelijk maakt. Tom bewoog nog niet veel. Ik wou dichterbij gaan, maar mijn hakken maakten te veel lawaai. ‘Ga weg.’ Zei hij. Ik snoof. ‘Als je niet eens beleeft kan zijn, vergeet het dan maar.’ Zei ik koppig, en dronken. ‘Ik meen het! Ga weg!’ riep hij, eveneens dronken. Ik haalde mijn schouders op en schoof langs de muur naar beneden, zette me neer naast de deur.