Never gonna give up my hope

Als ik terug thuis kom zet ik mijn CD op de tafel en doe mijn schoenen uit. Ik neem mijn CD en ga er mee naar boven. Als ik boven ben hoor ik het pas, Tom is niet alleen hier. Ik zucht na het horen van de vreselijke geluiden en ga door naar mijn kamer. Ik zet meteen mijn CD in de CD-speler en laat de muziek hard door mijn kamer galmen. Dankzij de muziek hoor ik Tom en zijn slet (sorry voor het taal gebruik) tenminste niet. Ik zing zachtjes mee en ga op mijn bed zitten. Opeens komt er een liedje dat toepassenlijk is op mijn leven. Over onmogelijke liefde. Zonder dat ik het besef loopt er een traan over mijn wang. Ik veeg het voorzichtig met mijn mouw weg en neem mijn boekje waar mijn liedjes op staan. Op emotionele momenten krijg ik meestal de beste ideeën en komen er meestal ook de beste liedjes uit. Ik begin wat te schrijven, en schrap soms wat dingen. Als ik ongeveer een helft van een liedje heb geschreven zet ik het terug weg. Meer inspiratie had ik niet. Als mijn CD gestopt is hoor ik niets meer van de kamer naast me. Ik ga mijn kamer uit en ga naar beneden waar ik Tom meteen in de zetel aan treft. Hij kijkt geïntereseerd naar de tv en merkt nog niet dat ik achter hem door loop. Ik zucht en ga naar de keuken. Blijkbaar hoorde Tom wel mijn zucht want hij was meteen ook in de keuken en vroeg wat er met me was.