Humanoid? [AL]

Met een luid overwinnings geluidje ren ik samen met mijn bandleden door de gang. We hebben het gewoon weer gedaan, het concert ging fantastisch, zelfs Georg heeft bijna geen noten gemist. Ja mensen, we zijn hier getuige van een waar wereldwonder.
"Ga je mee een sigaretje roken?" Lachend kijk ik naar mijn 10 minuten jongere broertje die hyper voor mij heen en weer staat te springen. Serieus, waar haalt die kerel al zijn energie toch altijd vandaan? Misschien moet ik toch maar eens aan David vragen om hem geen koffie, red bull of andere energy spul meer te geven. Met een korte knik geef ik antwoord op zijn vraag en wandel achter hem aan, het concertgebouw uit.
Eenmaal buiten aangekomen snuif ik de heerlijke avondlucht op. Ookal is het nog maar begin april, het ruikt al heerlijk naar zomer. Terwijl ik hetgeen wat algemeen bekend staat als een sigaret aansteek, valt mijn oog op iets in de bosjes. Ja inderdaad 'iets'. Mijn brein mag dan groot zijn, maar dit kan ik niet definiëren. Het lijken op mensen, maar het zijn het duidelijk niet.
"Bill?" Angstig kijk ik naar dat groepje wezens die in een kring staan, waar plots een straal neon-groen licht uit komt. "Wat is dat?" Dom kijkt Bill mij aan, alsof ik zojuist het meest onnozele ooit heb gezegd.
"Wat is wat?" Een spottende ondertoon klinkt in zijn stem. Hoe kan hij het nou niet... Oke, what the hell, waar is het gebleven? Een nare rilling loopt over mijn rug en voel me plots heel ongemakkelijk.
"Laten we naar binnen gaan, we worden zo verwacht." Bill knikt en loopt achter mij aan terug de concerthal in.

"Oke jongens, jullie lopen langs de rij fans die zometeen opgesteld zal staan, delen handtekeningen uit, reageren indien nodig op wat ze vertellen en..." De rest wat David brabbelt neem ik niet meer in mij op. Waarom zou ik er ook nog naar luisteren, elke meet&greet is toch hetzelfde verhaaltje. En daarbij, ik heb wel belangrijkere dingen om over na te denken. Bijvoorbeeld dat enge groepje wezens, wat er was en toen niet was. En dan dat licht. Waarom komt er licht uit een kring wezens? Ik haat het als ik geen verklaring voor dingen heb. Aangezien de enige verklaring die ik nu kan hebben is dat het aliens zijn, haat ik het, want dat is dus echt een slechte verklaring.

"Komen jullie mee?" Braaf lopen we achter een kudde beveiliging aan de kille witte ruimte in. Een stuk of 15 paar ogen staren ons aan. Weer voel ik die enge rilling over mijn rug lopen. Niet dat ik het niet gewend ben om aangestaard te worden, nee meer de manier waarop ik nu aangestaard word. Die ogen.. Snel kijk ik om naar Bill of hij het ook gezien heeft, maar deze lijkt niets door te hebben. Met trillende handjes loop ik op de rij meisjes af, die met de seconde enger beginnen te worden. Ja jongens, Tom Kaulitz kent ook angst. Niet dat ik het snel toe zou geven aan de rest van de wereld, maar gosh, wat zijn deze wezens eng. Terwijl ik de foto´s die de meisjes naar me uitsteken signeer, bedenk ik me hoe ik ze kan ontmaskeren. De rest van de band moet dit weten. Stel dat ze ons gaan laseren met hun ogen, of ons opnemen met chips in hun hersenen! Misschien hebben ze al dingen naar hun medewezens in een ander universum gestuurd en zijn die nu een buitenaardse aanval op ons aan het plannen.

Eindelijk ben ik klaar met signeren en kan ik aan de andere kant van de kamer gaan staan. Fronsend kijkt Bill mij aan waarop ik mijn schouders ophaal.
"Wat?" Ik probeer nonchalant over te komen, maar echt goed lukken wil het niet.
"Wat denk je, je doet echt raar, wat the hell is wrong with you?" Ziet hij echt niets dan? Ziet hij niets vreemds aan deze mensen? Nee wacht, het zijn niet eens mensen.
"Niets laat maar, je zult me toch niet geloven."
"Oke dan niet." Met een arrogant gebaartje draait Bill zich om en lacht naar de eerste 'fan' die naast ons komt staan. Als een boer met kiespijn lach ik ook naar haar, waarop ze gemeen terug kijkt. Haar ogen veranderen in 2 kleine rode lichtjes en haar tanden lijken wel van metaal. Ik kan het niet helpen en gil kort, wat rare blikken van mijn mede bandgenoten oplevert.
"Dude, doe normaal!" Dit keer is het Georg die zich ergert aan mijn gedrag.
"Kijk dan naar ze! Het zijn aliens! Aliens zeg ik je!" schreeuw ik de ruimte rond. Het zweet staat op mijn voorhoofd en mijn armen haal ik wild door de lucht. Op dat moment komt er iemand van de beveiliging aangesnelt en grijpt mij vast. Met ruwe kracht word ik richting de meisjes geduwd.
"Jij gaat nu je excuses aanbieden Tom! Dit was niet aardig." Protesterend sluit ik mijn ogen, ik weiger die wezens aan te kijken. Echt, wat hebben ze tegen mij?
"Kijk ze aan en zeg het!" Mijn hart bonst in mijn keel wanneer ik mijn ogen open..

"Tom? Tom gaat het wel?" Bills hoofd hangt bezorgd boven mij en zijn hand heeft hij tegen mijn voorhoofd gelegd. "Je ligt helemaal te ijlen, ik ga je temperatuur even opmeten." Gelukkig. Het was maar een droom Tom. Adem in, adem uit. Het was niet echt.. Na een schelle piep haalt Bill het ding uit mijn oor en leest de temperatuur voor.
"37,5 Je hebt geen koorts. Had je een nachtmerrie? Want je lag zo te roepen." Ik knik langzaam en lach voorzichtig. "Ga je je ook zo klaarmaken? Het is al 7 uur-"
"7 uur? 's Avonds?!" Helemaal in paniek spring ik overeind en wil naar de kast rennen.
"Nee, nee, rustig maar, het is 7 uur 's ochtends. Dat is alsnog laat, want we moeten soundchecken." Nog even kijken we elkaar aan en dan loopt Bill mijn kamer uit.

Met een luid overwinnings geluidje ren ik samen met mijn bandleden door de gang. We hebben het gewoon weer gedaan, het concert ging fantastisch, zelfs Georg heeft bijna geen noten gemist. Ja mensen, we zijn hier getuige van een waar wereldwonder.
"Ga je mee een sigaretje roken?"