You leave footprints in my heart, footprints that will never go away..

Langzaam slenter ik over straat, ik kijk om me heen. Allemaal mensen lopen van her naar der. Ze haasten zich naar hun huis, hun kinderen, hun werk, hun geliefden.. Time is money. Dat hoor ik iedereen altijd zeggen, wie ben ik om het te weten? Geld heb ik bijna niet en tijd heb ik teveel. Het enige kostbare dat ik bezit is een medaillon...
’Kom schat we gaan naar het park het is mooi weer’ zegt mijn moeder nadat ze mijn haar in 2 vlechtjes heeft gevlecht. Alle kinderen van mijn klas dragen hun haren zo, dus ik ook. Mijn moeder steekt haar hand uit en ik grijp hem gretig vast, vrolijk huppel ik langs haar naar het park. Als we daar aankomen worden mijn ogen groot, het is geweldig. Het mooiste wat een kind van 5 kan zien. Bewonderend kijk ik om mee heen, alles probeer ik in me op te zuigen om zolang mogelijk in mijn herinneringen te kunnen bewaren. Ik weet nog dat ik alles geweldig vond tot..
2 mannen komen naar ons toe gewandeld, een rilling loopt over mijn rug. De enge mannen staan in een schril contrast met het betoverende park. Ik kijk naar mijn moeder die angstig naar de mannen kijkt, dan grijpt ze me stevig vast. ’Laat haar los’ beveelt 1 van de 2 mannen haar. ’Neeee!!’ schreeuwt ze paniekerig. Ze trekken me ruw uit haar armen, ik ben te geschrokken om te wenen. Met grote ogen kijk ik mijn moeder aan, die op haar knieën is gevallen en de mannen smeekt om me te laten gaan. Uiteindelijk smijten ze me op de grond en grijpen ze mijn moeder vast. Ze trekken haar mee en ze steekt haar hand naar me uit, ik steek mijn hand ook uit en langzaam zie ik de afstand groter en groter worden.
Ik begin te wenen en val op de grond. Ik lig als versteend op de harde aarde, mensen komen voorbij, ze kijken, maar ze zien me niet. Uiteindelijk valt me iets op, iets schitterends op de grond, ik raap het op. Het is mijn moeders medaillon. Ik hang het om mijn hals en hou het stevig vast. Het is het enige wat ik nog van haar heb en nooit zal ik het kwijt geraken.
Deze herinnering is ruw in mijn geheugen gedrukt om er nooit meer uit te geraken. Elke dag word ik badend in het zweet wakker, achtervolgt door het moment dat ik mijn moeder voor altijd verloor. Ik moet stoppen met eraan te denken, ik schud mijn hoofd en kijk waar ik beland ben.. In het park. Ik voel mijn tranen opzwellen en langzaam zak ik op mijn knieën in elkaar. De tranen stromen over mijn wangen, mijn handen grijpen als vanzelf naar het medaillon dat om mijn hals hangt en mijn vingers omsluiten het stevig. Ik breng het naar mijn hart, waar ik het stevig tegenaan gedrukt hou. Hoelang ik er al zit als ik opeens een hand op mijn schouder voel, weet ik niet. Ik kijk op en zie een jongen met bruine ogen en bruin haar. Hij zakt neer op de grond en slaat zijn armen om mij heen. Ik ken hem niet maar op een vreemde manier voel ik me veilig, ik leg mijn hoofd op zijn borst en laat mijn tranen de vrije loop. Het voelt zo vertrouwd en zo troostend. Hij hoeft niets te zeggen, zijn aanwezigheid is genoeg. Ik voel mijn verdriet beetje bij beetje wegebben. Ik geef het in plaats in mijn hart. Dan hef ik mijn hoofd en kijk de jongen aan, ’Joe’ zegt hij. ’Jess’ zeg ik door mijn tranen heen. Hij heft zijn hand op, veegt mijn tranen weg en als vanzelf stop ik met wenen. De jongen glimlacht, staat op en vertrekt. Niet wetend dat hij bij mij een nieuw verdriet ontketent, niet wetend dat hij de diepe sporen die hij achterlaat in de aarde, ook in mijn hart achterlaat. Niet wetend dat ik de rest van mijn leven naar hem op zoek zal zijn…