I saw you and I was sold ♥

’Allyson?!’ hoor ik mijn pa beneden roepen, ’Kom je?!!’
Ik kijk in de spiegel en zucht. Dan trek ik vlug mijn nieuwe jurk en hakken aan, die mijn pa voor me heeft gekocht omdat hij zo weinig thuis is. Hij doet maar, ik ben gewoon dat hij er niet is. Diep vanbinnen doet het me wel wat, maar ik moet hard zijn, zo gaat het gewoon in dit rijkeluiswereldje.
Waarom die jurk en hakken denk je? Ik ga naar een benefietbal. Daar MOET ik naartoe, omdat mijn pa sponsert. Op zich niet zo erg, ik help graag mensen die het moeilijk hebben. Maar dit is een benefietbal met beroemdheden, de meesten weten niet eens waar ze geld voor inzamelen, het kan hun ook niet schelen. Gewoon wat geld doneren en dan feesten. Ze voelen het niet eens in hun portemonnee. Ik haat het die oppervlakkige wereld met al die celebs who can’t get over themselfs.
Dan herinner ik me dat ik door moet, ik neem mijn masker, want het was een maskerade bal (zo gelijk gossip girl, vr de mense die da hebbe gezienxD). Het is zo’n groot masker dat het de helft van mijn gezicht bedekt. Ik kijk in de spiegel, het zag er wel goed uit.
Ik loop naar beneden, mijn pa is weer nergens te bespeuren, soms denk ik echt dat ik hem niet eens zou herkennen als ik hem op straat tegenkom. Sophie het dienstmeisje komt voorbij, ik hou haar tegen. ’Weet jij waar..’
’Die is al vertrokken, hij heeft gezegd dat je maar een andere limo moest nemen’ ze kijkt me medelevend aan.
Ik ben het gewoon, ze heeft me dit al duizenden keren verteld. Ik word weer triest, waarom kan ik niet gewoon in een normaal gezin wonen? Ik zou al het geld dat je kreeg van mijn vader zo inruilen voor een normaal leven, met een vader die tenminste thuis was. En met.. ik voel tranen opkomen, en met een moeder. Ik mocht er niet aan denken. Hard moet ik zijn, geen emoties. Een gewoon gezicht met een vage glimlach. En als ik ergens naartoe ging met veel paparazzi, lachen alsof ik de tijd van mijn leven heb. Ik ben een meester geworden in het verbergen van gevoelens. Niemand mag weten hoe ik me voel en als ze het zouden weten, ze zouden het toch niet begrijpen. ‘Ze heeft alles wat haar hartje begeert, geld genoeg. Alleen geen moeder, maar dat is al zo lang geleden zo moet er maar eens over geraken’. Nooit heb ik het de mensen hardop horen zeggen, maar ik kan het zien in hun ogen.

-tijdsprong-

De limo stopt, een groot gebouw doemt voor mij op. Of ik onder de indruk ben? Nee totaal niet. Ik ben het gewoon en ik haat het, ik haat het echt ik wil een gewoon meisje zijn een meisje dat verbaasd is door de mooie dingen die ze ziet. Ik wil lachen fun hebben, maar dat gaat niet.
’Miss James? ik kijk op en zie dat de chauffeur me vragend aankijkt. Ik lach eens formeel naar hem en stap dan uit de auto. Ik loop naar de ingang waar ik mijn masker afdoe, mijn gezicht is mijn inkomticket. Ze zeggen dat het miljoenen waart is. Ik vind het raar mijn gezicht? Miljoenen? Ik zou het zo weggeven. Nadat ik de buitenwippers gepasseerd ben loop de ik de gang door, aan het einde worden de deuren voor me geopend en kom ik in de balzaal. Nu ben ik toch wel lichtelijk verbaasd, alles is groot, maar dan ook echt grooot!!

-Tijdsprong-

Een uur ben ik al op dit feest, een uur wil ik hier al weg. Mensen lachen naar mij, ze weten wie ik ben, maar ze doen geen moeite om met mij te praten. Ik wandel wat rond, dan heb ik iets te doen ineens bots ik tegen iets op, of blijkbaar iemand. ’Sorry’ stamel ik.
De persoon waar ik tegen op gebotst ben draait zich om, aangezien ook hij een masker op heeft, zie ik als eerste zijn ogen. Mijn wereld staat stil, de muziek hoor ik stil op de achtergrond alsof ik niet echt hier ben. Hij lacht naar me, daardoor focus ik me op zijn mond, zijn perfecte lippen. Er ontstaat een raar gevoel in mijn buik, ik heb hier al van gehoord, maar nog nooit meegemaakt. Liefde op het eerste zicht? Nu moet je me niet verkeerd begrijpen, het is niet alleen zijn uiterlijk dat me betovert. Nee aan de warmte van zijn lach kan ik meteen merken dat hij niet alleen vanbuiten, maar ook vanbinnen perfect is. Zijn ogen stralen een warmte uit die me niet alleen vanbuiten, maar vooral vanbinnen verwarmen. Een warmte die ik allang, misschien wel nog nooit heb gevoeld.
Ik wil me terug omdraaien, ’Hi, ik ben Joe’
Ik kijk naar hem, hij lacht zo mooi, ’Hi, ik ben-’
’Allyson’ zegt hij dan lachend. Ik kijk hem vragend aan. ’Wie niet weet wie jij bent komt van een andere planeet’ zegt hij.
Kwam ik maar van een andere planeet. Een planeet waar niemand mij kent waar.. ’Zin om iets te drinken?’ vraagt Joe dan mijn gedachten onderbrekend. Ik knik en loop met hem mee, de hele tijd bonst mijn hart zo fel dat ik denk dat het gaat ontploffen. We staan er nog maar net of de muziek veranderd van een uptempo liedje naar een slow. Joe kijkt me met een lach aan. ’Wil je dansen?’.
’Ja graag’ ik neem zijn hand die hij naar me uitstrekt en hij leidt me de dansvloer op. Daar legt hij zien handen op mijn heupen, dus ik leg mijn handen in zijn nek. Dit voelt zo vertrouwt, zo goed, ik leg mijn hoofd in zijn nek en geniet van de muziek en van Joe’s aanwezigheid. Opeens staat Joe stil, ik kijk hem vragend aan.
’Je gaat me raar vinden’ zegt hij dan.
’Hoezo?’ vraag ik niet-begrijpend.
’Wel..’ je ziet dat hij ongemakkelijk wordt.
’Ik vind je speciaal..’ heb ik dat nu goed gehoord? Ik word helemaal warm vanbinnen. ’Ik vind jou ook speciaal’ zeg ik dan.
’Je begrijpt me verkeerd, ik..’
’Shhh’ ik leg mijn vinger op zijn lippen en kijk hem diep in zijn ooh zo mooie ogen. Hij komt dichterbij met zijn hoofd, ik twijfel zou ik dat wel doen, ik wil niet gekwetst worden. Dan kijk ik weer in zijn ogen, ze stralen zoveel vertrouwen uit dat ik ook naar voor buig. Dan voel ik zijn perfecte lippen op de mijne. Dit voelt zo goed, dit is het beste wat me ooit overkomen is. Nu ga je me raar vinden, maar dit voelt niet als zomaar een kus, dit voelt als meer. Alsof onze zielen ooit gescheiden waren en nu terug samen zijn.
’Kom’ zegt Joe en hij trekt me mee. Gewillig volg ik en we komen uit een balkon met een fantastisch uitzicht. Ik zie weiden en straten uitgestrekt zo ver dat ik geen einde zie. Ze worden verlicht door eindeloos veel kleine lichtjes. Het is prachtig. Mijn hele leven ben ik al omringd geweest, door de geweldigste dingen, maar nooit echt nooit heb ik iets zo mooi gevonden als dit. Ik draai me naar Joe, ’Het is’. ’Prachtig hé’. ’Het mooiste uitzicht ooit’. ’Niet zo mooi als dat van mij’