87- Tristan is Angry...

Marcus PoV
Ik denk dat ik Tristan heb kunnen ontwijken voor 3 dagen. Uiteraard wist ik precies waar hij zat, en hij waar ik zat, maar dat deed er niet toe. Soms was het beter om afstand te nemen. Ik keek uit over de velden rond het kasteel, in de hoop dat er ook maar iets zou veranderen. Ik zag heel erg ver een koets aankomen, wat het betekende wist ik niet. NIet veel later kwam Tristan mijn kamer binnen, nadat hij beleefd geklopt had uiteraard. Ik had hem toch een beetje opgevoed.
'It's Time.' zei hij plots.
'Mijn kind komt eraan.' zei hij opgewonden. ik glimlachte, dus dat was waarom de koets hier was. Waarom hij haar niet gewoon met een auto liet komen, wist ik niet. Hij was nogal nostalgisch. Hij zat op zijn troon toen de koets voor de poort opende. Ik stond achter hem, letterlijk en figuurlijk. Niké, die de laatste dagen erg stil geworden was, zeker nadat hij had gehoord dat vannacht iemand kwam die een echt kind was van Tristan, een kind van vlees en bloed. een kind dat ook vleugels zou kunnen laten uitgroeien. Het was een voorrecht van de oudste vampiers om kinderen te kunnen verwekken die menselijk waren, ook al was de vader een vampier. Daar was ik achter gekomen, en blijkbaar moesten mijn zoons -op zijn minst 1 van hen- in staat zijn om zoiets ook te doen. Er kwam een jonge vrouw binnengelopen, ik schatte haar net iets ouder dan dertig. alleen, ze was helemaal alleen. Tristan wachtte tot ze voor hem stond, ze glimlachte, maar het leek een ..verdrietige glimlach.
'Master Tristan.' ze boog, was ze onder invloed van een andere vampier. Ik keek naar Abel, ook hij keek bezorgt.
'Hallo kira.' zei Tristan zacht. 'Lang geleden.' zei hij om het gesprek draaide te houden.
'Goed, ik merk niet dat je iemand bij je hebt. NIet goed dus.' zei hij, een beetje bezorgt. de vrouw viel op haar knieën.
'Het spijt me meester, ik kon haar niet beschermen.' zei ze op een snikkend toontje.
'wat bedoel je?' vroeg hij met een lichte ondertoon van argwaan.
'Haar?' vroeg Tristan zacht.
'Uw dochter, ze... er kwamen de hele tijd .. vampiers.' zei ze snikkend. 'Is ze dood?' vroeg Tristan. Hij vroeg het niet, hij schreeuwde het uit. 'Nee,' het meisje schudde wenend haar hoofd.
'Er kwam een andere vampier. Hij... stelde voor om haar te beschermen, en hij had ook iets om mij te beschermen. dat stelde hij voor.' zei ze zacht. Ik legde mijn hand op Tristans schouder om te zorgen dat hij niet recht stond om het meisje tegen een muur te slaan.
'Hoe?' vroeg ik zacht.
'Hij ... ik vertelde hem dat ik haar koste wat kost zou beschermen. Hij zou het oplossen. Maar in plaats daarvan nam hij haar mee. Ik had geen last meer van aanvallende vampiers, maar ik vond mijn kleintje niet meer... hij had haar mee.. ik weet niet wat er met haar gebeurd is.' zei ze zacht.
'En je dacht er niet aan om mijn hulp in te roepen?' vroeg Tristan tussen zijn tanden door. Niké keek nog steeds verbaast, maar bleef bij Tristan zitten.
'U ...ik wist niet waar ik u kon bereiken, ik had geen telefoonnummer, geen adres..;' zei ze snikkend. 'En u woonde zo ver weg, ik wist niet wat te doen..' zei ze snikkend. Tristan stond recht, strekte zijn vleugels en vloog door een van de hoge, grote ramen naar buiten, waarschijnlijk om zijn woede een beetje af te zwakken.
'Alsjeblieft, zorg dat het hersteld is tegen zonsopgang, en geef De dame een kamer, Pronto!' zei ik waarna ik achter hem aanging. wie weet wat hij van plan was.
Ik vond hem ergens op een verlaten heuveltop, een stuk verder dan waar ik hem laatst gevolgd was. Hij moest behoorlijk boos zijn geweest. ik hoorde wat gekraak van Rotsblokken, en ik merkte een paar bomen neer gaan, maar de schade bleef redelijk beperkt. Ik hoopte dat er niet te snel mensen hierheen kwamen, het zou hen waarschijnlijk een beetje doen schrikken.
'Misschien zal je het niet graag horen, maar na al die tijd gedraag je je nog steeds als een klein kind.' zei ik nogal zorgenloos.
'Misschien moet jij je mond houden.' zei hij met een krankzinnige blik in zijn ogen. Hij hief me in de lucht aan de kraag vooraan aan mijn kleren. Goed dan, als hij wou weten wie de sterkste was, dan moest dat maar. Waarom leren kinderen alleen maar op een spartaanse (heel hard, militair regime met veel straffen) manier. Ik nam zijn hand vast, ik deed niet eens de moeite om hem echt hard aan te pakken. ik sloot mijn hand rond zijn pols, en lichtjes aan verminderde de greep op mijn kleren, waarna hij me uiteindelijk gewoon weer op de grond zette. ik liet zijn pols wast, waarna hij erover wreef. Het kon toch niet dat zo'n sterke vampier als Tristan er echt last van zou hebben? Oh, heeft jongentje pijn? Wat jammer. *sarcasme* Dat was lang geleden zeg.