A never told secret

Ik belde aan. Ik was niet bang voor mijn vader. Eigenlijk wel maar ik toonde dat niet. Anders was het te simpel voor hem. Zo zag hij mij niet als een van zijn nederige onderkruipsels. Zoals Wormstaart. Die doet alles voor hem gewoon uit angst. Ziekelijk gewoon. Narcisa deed open. Ze schrok toen ze mij zag.
‘Kom binnen, vluch. Hij is niet zo goed gezind’
Als de bliksem liep ik naar de woonkamer. Hij zat in zijn gebruikelijke stoel die naar de haard was gekeerd. Nagina lag op de rugleuning en ik hoorde hem sissen. Stomme slang.
‘Riep u mij vader.’
‘Ja, was het niet de bedoeling dat ji op zweinstein zou blijven in plaats van met de Wemels mee naar huis te gaan.’
‘Hoe weet u dit eigenlijk allemaal’ de woede was op zijn gezicht af te lezen.
‘Sneep is mij al zeer nuttig geweest deze maanden. Vertel’
‘Ik moest meegaan van Professor Perkamentus. Hij, ik weet het niet waarom. Maar jij hebt wel meneer Wemel aangevallen en Harry had het gezien en IK OOK’
Zijn gezicht stond verbijsterd.
‘Dat kan niet, wij, wij hebben geen band.’
‘Dus nu wil je beweren dat ik je dochter niet meer ben. Is dat het. Wil je van mij vanaf. Is goed’ en ik draaide ma al richting de deur.
‘Blijf’ en hij zicht zijn toverstok op mij.
‘Jij Blijft Hier. En je gaat ook niet meer naar Zweinstein. Te gevaarlijk’
‘Dat kun je niet menen. Als je al beweert dat wij geen band hebben, dus dan ben je mijn vader ook niet. Kan je niet zeggen of ik naar Zwienstein mag of niet.’ Nu liep ik richting mijn kamer. Mijn toren kamertje. 4 verdiepingen hoog als je de ondergrondse niet meetelde.
‘IK ZEI DAT JE HIER BLIJFT Vanessa’ en hij richte weer zijn stok op mij. Van woede kwam er een vloek uit dat me recht tegen de kast achter me smeet. Ik voelde een stekende pijn aan de zijkant van men hoofd en iets warm vloeide langs mijn oor. Ook in mijn buik voelde ik een hevige pijn.
‘Hoe noemde je mij?’ kwam er stottend uit. Ik voelde me nog alf verdoofd door die spreuk.
‘Hoe noemde je me?’
‘Noor, het het is’
‘Het is niet Noor he, het is Vanessa. Maar jij wou mij mijn echt naam verzwijgen niet. Is het omdat mijn moeder Vanessa mooier vond? Geef het toe vader. Je hate mijn moeder en daarom moest alles weg wat je aan haar deed denken. En ik. Heb je mij niet opgeruimt? Of heb je me nodig voor je vuile spelletjes.’
Voldemort stond echt met zijn mond vol tanden. Ik liep vlug naar boven voor hij bij zinnen kwam. 4 verdiepingen is toch niet gemakkelijk. Uiteindelijk op mijn kamertje deed ik de deur op slot en bekeek de schade in de spiegel. De zijkant van mijn hoofd lag open en ik had en grote blauwe plek op de zijkant van mijn buik. Ik kon het niet wegtoveren en Narcissa ging het niet mogen van Voldemort. Kut, Dit ging niet op een week verdwenen zijn. Voorzichtig legde ik me op mijn bed.
‘Ik heet Vanessa, ik heet Vanessa’ spookte het door mijn hoofd en met deze gedachten viel ik in slaap.