Claustrofobie ?!?

Stil blijven in een nauw straatje staan.
`Welk geheim ?'vraag ik en kijk haar aan.
`Ik ben de leerling van Innocent. De dag voordat ze dood ging had ze gevraagt als haar iets zou overkomen ik het aan de rechtmatige eigenaar moest geven. Ze had alleen niet verwacht dat ze de volgende dag mij deze taak gaf. Ik ben er nog niet op voorbereid.'ratelt ze aan een stuk door. Ik onderbreek haar even.
`Wat moet je aan wie geven ?'vraag ik en ze zucht. Ze kijkt even om zich heen.
`De doos van Pandora.'fluistert ze en plots steekt er een wind op.
`Maar wie heeft Innocent verraden ?'vraag ik en een traan rolt over haar gezicht.
`Dat... dat was haar vorige leerling.'stottert ze en een zwerm kraaien vliegen het nauwe steegje in.
`We moeten hier weg we zijn hier niet meer veilig.'gilt ze en ze begint te rennen. Ik blijf staan en mompel de eerste spreuk die in me op komt ,maar er gebeurt helemaal niks. Plots besef ik dat je in de geesten wereld niet kan toveren of amper. Snel draai ik me om en ren het meisje achterna.
"We gaan naar Innocents huis. Ik bedoel nu mijn huis."zegt ze en slaat een ander straatje in. Bij een van de rijtjeshuizen stopt ze en opent de deur door met haar hand op een uitstekende steen te drukken. Snel lopen we naar binnen. We staan in een helemaal wit betegelde gang.
`Kom. Snel.'commandeert ze vlug en loopt de gang door. Aan het einde van de gang stopt ze voor een muur.
`Aperis, opus est uestra opera.'dreunt ze op en de muur verschuift langzaam. Snel glipt ze door het spleetje dat onstaan is door en ik doe hetzelfde. Plots staan we in een dichtbegroeide binnenplaats.
`Hierheen.'zegt ze en loopt door de struiken heen. Midden tussen de struiken is een putdeksel met ingewikkelde opdrukken en latijnse teksten te zien. Het meisje duwt de deksel weg en een donker gat wordt geopent. Ik slik ik heb het nooit op zulke plekken gehad inverband met mijn claustrofobie. Ze springt snel het duister in ,maar ik blijf verstijfd staan.
`Kom je nog ?'roept ze en haar stem lijkt van steeds verder weg te komen. Ik zucht en begrijp dat dit de enige mogelijkheid is. Voorzichtig schuifel ik naar de rand en raap al mijn moed bij een. Dan sluit ik mijn ogen en spring in het gat. Wind suist langs mij en ik val meters naar beneden. Plots.
`BWAM !'ik belandt op een zanderige grond. Snel kruip ik overeind en kijk omhoog naar de lange tunnel waar ik door gevallen was. Een klein lichtpuntje van buiten helemaal boven te zien. Ik kijk om me heen nergens is licht te zien. Plots zie ik de twee roze oranje ogen van het meisje.
`Gaat het ?'vraagt ze voorzichtig en loopt naar mij toe.
`Kom mee.'fluistert ze en pakt mijn hand vast.