--{-@(9)@-}-- They won't hurt you...

‘Is er iets mis? Waarom ben je hier in je eentje, waarom ben je niet bij je familie?’ Geschrokken door de vraag, en het feit dat ik mijn lichaam weer in bedwang bleek te hebben, sprong ik naar achteren. Liep angstig bij hem weg. Hoe goed de jongen mijn vertrouwen ook probeerde te winnen, ik wilde het hem gewoon niet geven. Een stem in me zei dat hij gevaarlijk was, en het feit dat hij mijn lichaam leek te kunnen besturen voedde dat alleen maar. Het enige wat hij echter deed was lachen. Zelfverzekerd hield hij zijn hand op, wilde me laten snuffelen omdat hij dacht dat ik een echte wolf was. Hoewel ik dat niet was kon ik zijn geur niet negeren, hij rook gewoon te sterk, en te lekker. Het was gewoon bedwelmend. Behoedzaam reikte hij naar mijn oren, aaide ze met zijn ijskoude vingertoppen. Het liet me opschrikken, naar achter stappen. Een zacht sussend geluid ontsnapte zijn lippen waarna hij me wat ruimte gaf. Uit het niets draaide hij zijn hoofd, verdween in het bos. Net zo snel als hij verdwenen was, verscheen hij ook weer, had een dood hert bij zich. Voor mijn ogen, boorde hij zijn tanden in een ader, begon zichzelf te voedden. Af en toe gleden zijn ogen naar mij, zag hoe ik naar hem keek. Het liet hem stoppen, zijn hoofd opheffen en zijn bebloede lippen afvegen. ‘Wat is er meisje? Heb je honger?’ Een zachte jank ontsnapte me, want hoe hongerig ik ook was, ik wist niet of ik van het verse lijk zou kunnen eten. ‘Kom maar.’ moedigde de jongen me aan. ‘Ik doe je niets. Kom maar, dan deel ik met je.’ In een korte beweging scheurde de lange jongen een stuk vlees los, hield hem me voor. De zwartharige was geduldig, glimlachte warm, wachtte tot ik had besloten. Uiteindelijk won de honger het van de achterdocht, griste ik het voedsel weg en sprong weer naar achteren. Het vlees in mijn bek was nog warm, maar ik wilde er niet aan denken dat het ooit onderdeel was geweest van een levend wezen. Gelukkig waren er zoveel andere dingen om over na te denken, dat het gewoon vergat. Afwezig scheurde ik het vlees van het bot, kauwde erop alsof het karton was. Mijn trek verdween echter gelijk toen er wolvengehuil klonk, door het bos galmde. Miljoenen gedachten schoten door mijn hoofd, maar een bleef het sterkst aanwezig: zouden ze me zoeken? Nog voor ik mezelf gerust kon stellen voegde een tweede roep zich bij de eerste. Ik kreeg het ervan op mijn heupen, sprong nerveus in de rondte, liet mijn blik schichtig elk bosje scannen. Het verwachte geritsel bleef echter uit, er was niemand, er kwam niemand. Toch bleef mijn hart luid in mijn borst slaan, kreeg ik mijn zenuwen gewoon niet rustig. De ijzige koude aanraking, hoe vriendelijk en goed bedoeld ook, liet me dan ook schrikken, waarna ik er in een automatisme naar hapte. Gelijk had ik er spijt van, voelde mijn staart nog dichter tegen mijn lichaam plakken. Bang dat hij me pijn zou doen, keek ik op, wachtte bevend af. Mijn angst was echter volkomen onterecht, zijn gezicht werd niet gesierd door een woedende blik, maar door een warme glimlach. Hij haalde me nog een keer aan, suste me, streek me geruststellend over mijn hoofd. ‘Waarom ben je zo bang voor je soortgenoten?’ fluisterde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Een zachte jank ontsnapte me, omdat ik het hem gewoon niet uit kon leggen. Hem aankijken durfde ik niet, ik voelde me vreselijk, werd herinnerd aan het feit waarom ik nou weg was gegaan. Het enige waar ik niet aan wilde denken. De gedachten doofden al het vuur in mijn lichaam, maakte me loom. Protesteren toen hij mijn hoofd optilde deed ik dan ook niet, het voelde bijna fijn toen hij me op zijn schoot legde. Troostend streelde hij me over mijn kop, suste me zachtjes. ´Stil maar, ze zullen je niets doen. Ik bescherm je… Je kent mijn geheim, maar je rent niet bij me weg, dus je bent het waard om te beschermen.´ De leegte in zijn stem liet me schrikken, opkijken. De bleke vampier staarde voor zich uit, had naast de leegte in zijn stem ook een leegte in zijn ogen gekregen. De drang om hem te omhelzen kreeg me in zijn greep, maar dat kon ik niet. Ik vroeg om een reactie, piepte en jankte, maar hoe hard ik dat ook deed, reageren deed hij niet. Hij leek verdwenen te zijn in zijn eigen wereldje, had de deur achter zich gesloten. In een laatste wanhoopspoging liet ik mijn tong over zijn wang glijden, wist niet hoe ik hem anders kon bereiken. Het leek alsof ik hem met mijn actie een vlammetje had terug gegeven. Alle kilte verdween als sneeuw voor de zon uit zijn ogen, maakte zijn blik zachter. ´Dankje….´ gleed het over zijn lippen, waarna hij zich zo ver mogelijk in mijn ruige zwarte haren verstopte. Troostend wreef ik met mijn kop over zijn haar, kreeg de neigingen om hem mijn eigenlijke vorm te laten zien, hem te kunnen sussen. Een stem achter in mijn hoofd sprak dat echter tegen, vertelde me dat ik voorzichtiger moest zijn, dat ik hem amper kende. Dat ik direct afstand moest nemen, maar ik kon het niet. Ik leek ondanks die knagende stem geen remmingen te hebben, voelde een band tussen ons. Uiteindelijk kwam hij wat uit mijn vacht, keek steels naar me op, hield zijn gezicht tot zijn neus verborgen. Toch was de verschenen glimlach niet te missen. ´Je bent lekker warm…´ prevelde hij uiteindelijk, ondersteunde zijn uitspraak met een genietende kreun. Verrast keek ik naar de ontspande jongen, voelde mijn eigen spanning erdoor verdwijnen. Al snel kwam hij overeind, keek naar de bijna volle maan, half verborgen door grijze wolken. Mijn ogen volgden zijn voorbeeld, waarna de stilte ons beide omhulde, doof leek te maken. Het gekraak van een takje kwam dan ook voor een verrassing voor ons beiden, liet ons tegelijk gealarmeerd opkijken.