*19: I can take no more

'Binnen.' Sneeps rustige stem kalmeerde me wat, ik was zo blij dat hij nog wakker was. Ik ademde diep in en opende de deur naar zijn kantoor. Hij stond met zijn rug naar me toe, te staren in het haardvuur.
'Wat is er, Natasha?' Vroeg hij zonder om te kijken wie ik was.
'Ik vroeg me af of.. Ik ben gewoon zo.' Ik was gewoon zo stom geweest om hier te komen zonder dat ik wist wat ik eigenlijk echt wilde. Ik wilde stoppen met voelen, maar wat zou een leraar daarvan zeggen?
'Ga zitten.' zei hij toonloos. De stoelen leken iets comfortabeler, hij had ze bekleed. Hij bleef in het vuur staren, en toen ik langs hem heen keek en iets verwachtte was hooguit interessant was, zag ik een hinde en een vogel met elkaar 'spelen' in het vuur. Ze bestonden uit vlammen, maar leken verdacht veel op patronusen. De vogel en hinde sprongen en vlogen om elkaar heen en leken elkaar te mogen. Tot er een grote slang tevoorschijn kwam, de vogel vloog naar het dier toe en klauwde ernaar, terwijl de hinde een uitweg zocht, ik had het kleine hert achter de hinde niet gezien. Ik was vertederd door de liefde waarmee de vogel de hinde en haar kind probeerde te beschermen, maar vol afschuw zag ik dat de slang de vogel levend opslokte, en toen de hinde aanviel. Hij beet haar, en nog eens, en beet tenslotte zoveel keer dat de hinde erbij neerviel, haar kleine hertje ging naast haar liggen en probeerde het monsterlijke dier op afstand te houden. Toen rees de slang hoog op, alsof hij kwaad was en wilde aanvallen, maar braakte in plaats daarvan de vogel terug uit, de vleugels waren gevouwen en in haar vleugels hield ze beschermend een kleine rat vast. Even dacht ik aan Hope, en aan hoe ik haar zou beschermen. De vogel keek kwaad naar de slang en hield het kleine diertje uit het zicht, de slang leek het op te geven en kronkelde rond de vogel heen, alsof hij haar opeens beschermde. In zijn ogen was alleen maar haat te lezen.
Net toen ik terugschrok van de heftige emotie van de 'patronus' verdween die uit het beeld, samen met de andere dieren. Sneep draaide zich niet om, maar bleef kijken.
'Wat kan ik voor je doen, Natasha?' Ik slikte diep en dacht aan mijn doel.
'Ik wil vergeten. Ik wil stoppen met voelen.' Zei ik kordaat.
'Het is verkeerd om emotie's te onderschatten, Natasha. Ik kan je niet helpen, dat zou Draco me evenmin in dank nemen als jij, achteraf.' Ik keek op, naar zijn rug.
'Hoe weet u..'
'Ik weet veel meer dan je denkt, Natasha. Ik denk zelf dat ik het wist voor jullie het wisten. ga terug naar hem, Natasha.' geëmotioneerd sprong ik recht.
'Maar ik kan het niet meer aan.' Ik gilde bijna naar hem, maar hield me in. Het klonk dus eerder als een walgelijk gesis, ergens tussen gillen en stikken ofzo.
'Dat denken wel veel meer mensen. Wees gerust, ik weet genoeg over Harry Potter om door te geven aan je vader tegen de zomervakantie aan. en hij zal ook niets te weten komen van jouw en Draco.' Dankbaar keek ik naar hem op, of tenminste, naar zijn rug.
'Ik weet niet of hij het nog wil.' Fluisterde ik opeens angstig. Hij knikte zijn hoofd.
'Wat is een mens zonder risico's in zijn leven, Natasha?' Ik zuchtte diep.
'Hetzelfde als een mens zonder hoop, denk ik.' Antwoordde ik vaag terug, daarna liep ik het kantoor uit, zonder hem te waarschuwen, maar ik dacht wel dat hij het wist dat ik vertrok.
'danku Professor.' Mompelde ik, voor ik de deur van het kantoor sloot.

Draco zat op mijn bed en keek recht vooruit naar de muur. Aarzelend ging ik naast hem zitten. Mijn hand reikte uit naar zijn schouder.
'Sorry,' Fluisterde ik zacht. Ik liet mijn hand op zijn schouder vallen en hij draaide zich om met een verdwaasde blik.
'Ik wist niet dat het zoveel uitmaakte.' Zei hij fluisterend, hij had zijn toverstaf in zijn hand, het puntje brandde nog. ik schrok en ging iets achteruit.
'Draco, zeg alsjeblieft niet dat je..' Mijn stem stokte, mijn besef was te laat geweest. Hij schudde zijn hoofd.
'Blijkbaar werkt het niet als je het zelf doet.' Toch leek hij op een zombie, iemand die zijn geheugen totaal kwijt was. Ik walgde van mezelf. Ik had hem meer pijn gedaan dan nodig was geweest.
'Bedoel je dat je..' Hij knikte.
'Ik herinner me zoveel dingen helderder.' Hij gaf zijn toverstaf aan mij. 'Wis het, Natasha, das alles wat ik vraag.' Angstig schudde ik mijn hoofd.
'Ik wil niet dat je iets vergeet. Ik wil dat je probeert. We redden het heus wel, jij en ik.'
'Maar ik heb je zoveel pijn gedaan. Telkens opnieuw, en het zal niet stoppen. Toch geef ik om je.' Ik snoerde hem de mond en hief zijn toverstaf op, bijna wilde ik doen wat hij me vroeg. Hij verdiende het niet pijn te hebben.
'Houd me alsjeblieft tegen, Draco,' mompelde ik, hij keek van mij naar de staf. 'Ik wil dat je beseft dat je me kan tegenhouden. Dat je genoeg voor me betekend. Ik wil niet alleen blijven als jij ook wat voelt voor mij.' Ging ik verder. Ik zette de staf tegen zijn slaap, het was een oorlog binnenin me. De ene kant vond dat ik Draco moest helpen, hij moest de pijn vergeten. De andere kant was de kant van zelfbehoud, of egoïsme, die kant wilde niet dat hij het vergat, dat hij het enige moment van pure verliefdheid zich niet meer kon herinneren. Ik trilde en stond op het punt me over te geven aan mezelf. Ik werd misselijk van mezelf. net voordat de egoïstische kant het opgaf en ik de spreuk wilde uitspreken, hief hij zijn hand op en duwde de toverstaf weg van zijn hoofd.
'Ik weet vast niet wat ik doe.' Begon hij. 'maar het lijkt me wel het proberen waard.' zei hij fluisterend.