*18: waarheid

'je hoeft er niet voor op te staan.' Gewillig bleef ik zitten.
'Nou, toon het me.' Hij nam zijn toverstaf tevoorschijn, die hij verborgen had gehouden in zijn laars.
'Ik ga hierna waarschijnlijk je geheugen moeten wissen, weet je.' Ik haalde mijn schouders op, misschien was de spreuk wel effectief genoeg om een paar dagen uit te wissen, de vergetelheid leek mooi. Ik knikte.
'Voel je vrij om te wissen wat je wilt.' zei ik erachteraan. Hij ging naast me zitten en zuchtte diep.
'Ik weet niet echt waar ik moet beginnen.' zei hij zacht.
'Gooi het eruit, zou ik zeggen.' Hij lachte even om mijn grapje, maar ging toen terug naar bittere ernst. Ik schrok even toen hij zijn hoofd naar mij toe boog, hij wachtte, zijn gezicht op een paar centimeters van mijn gezicht.
'Please, zeg dat je het zo snapt.' Smeekte hij me. Ik schudde mijn hoofd. Ik verstond zijn reactie niet, ik wist helemaal niet wat hier zo geheim aan was, behalve dat hij inbreuk maakte in mijn persoonlijke ruimte, al had ik dat maar al te graag, geloof ik. Hij zuchtte even diep, boog zich nog dichter naar me toe en drukte even zijn lippen op de mijne. Ik ontplofte in het korte moment. Ergens zei een kleine stem me dat hij me gebruikte, dat ik dit niet moest geloven. dat hij een of andere spreuk op me had gebruikt om mijn gedachten te lezen. Dat hij dit deed, gewoon om meer invloed op me te hebben. Ik dacht aan onze beide ouders. Ik kon niet meer doen dan dit. Zijn lippen gleden weg, en ik snakte naar meer. Ik stond in brand in een emotie die ik niet kende, en die ik niet mocht kennen, zeker en vast. Mijn lijf zong het uit en ik trilde helemaal.
'Het spijt me, je bent het zo vergeten.' Hij hief zijn toverstaf op naar me, hij ging mijn geheugen wissen, maar ik wilde dit niet vergeten.
Wacht.' riep ik luid. Hope schrok van het harde geluid en ging toen verder met slapen, ze was er in geslaagd om zich in mijn kraag te verbergen.
'Wacht.' Zei ik ,dit keer zachter. 'Ik wil dit niet vergeten.' Nu fluisterde ik even zacht als hij had gedaan. Hij beet op zijn lip.
'Sorry, ik kan niet toestaan dat je dit weet..' Fluisterde hij, het puntje van zijn toverstaf lichtte op. Lichtgeraakt trok ik hem uit zijn hand en gooide hem andere kant van de kamer. Daarna boog ik me naar hem toe en kuste hem. Dwingend dit keer, ik liet mijn lijf weer zingen van vreugde toen ik zijn mond proefde en zijn lippen op de mijne voelde. Ik snakte even naar adem, maar ging toen nog dwingender door.
'Ik wil niet dat je me dit laat vergeten.' Nu ik wist wat hij me had willen zeggen, leek het een zonde om me dit te laten vergeten.
'Ik..' Hij zweeg na dat ene woordje.
'Ik wil dat je bij me blijft.' Ging ik verder alsof hij niets gezegd had. Hij schudde zijn hoofd.
'We moeten dit allebei vergeten. Als je vader hier achter komt, hij maakt ons kapot. Hij vermoord me, martelt jouw daarna.' Ik schrok, mijn geluk van net vervaagde, en ik zuchtte.
'Maar..' Hij had net bewezen dat dromen inderdaad bedrog zijn. Ik zocht naar woorden om mijn teleurstelling uit te drukken.
'Ik dacht dat.. Ik dacht dat je me zou tegenhouden? Je spreekt jezelf tegen.' Hij beet zijn onderlip er zowat af.
'Ik zal je altijd tegenhouden, Natasha, ik probeer alleen te zeggen..'
'Dat je liegt? Ik ben in de war. Weet je wat, vergeet het, dan zal ik het ook vergeten. Zie je later.' Ik sprong van het bed af en greep Hope net op tijd toen ze uit mijn kraag vloog, rennend zette ik ze er weer in. Draco volgde me, maar ik schudde hem af zodra ik de kans had. Ik liep de leelringenkamer door, naar buiten. Eenmaal op de gang wist ik waar ik heen zou gaan. Naar de enige die ik kon vertrouwen, volgens mijn moeder. Ik zou dit snel genoeg vergeten. Ik zou snel genoeg niets meer voelen. Snel genoeg om niet gesnapt te worden door een leraar liep ik de gangen door, ik had deze gangen een paar uur geleden nog doorgelopen, toen met een sprankeltje hoop. Nu wist ik amper nog wie ik was, nu zat ik zo vol van verdriet en wantrouwen dat ik dit allemaal wou vergeten. Ik wilde dit niet meer voelen. Hopend dat hij nog wakker was, klopte ik aan bij het kantoor van Professor Sneep.