*17: emotie's

natasha's POV

ik kalmeerde langzaam en keek naar Draco's blonde haar bij mijn voeten. Langzaam en geruisloos ging ik anders zitten en leunde voorover. Mijn vingers van mijn rechterhand speelden met zijn haar.
'Draco, het spijt me.' Zei ik duidelijk, het was ongeveer tien minuten nadat hij zijn eerste excuses had aangeboden, en hij bleef het ongeveer elke twee seconden doen sindsdien. Hij draaide zich om en keek me aan.
'Jij hebt nergens schuld aan.'
'Nee, niet daarvoor.' Ik voelde mijn ogen weer nat worden, het begon tijd te worden dat ik een spreuk leerde die mijn gevoelens uitwiste. Ik haatte het om een emotionele trien te zijn. Ik kon niet leven met de constante schuldgevoelens; omdat ik beschermd moest worden; omdat ik hem de el tijd overviel me dingen die ik eruit flapte. Ik maakte zijn leven moeilijk. Ik wilde niet schuldig zijn aan iets waaraan hij zou lijden, zeker niet nu dat ik wist, besefte, dat ik verliefd op hem was. Heimelijk verliefd, smoor verliefd. Ik slikte de woorden in.
'Waarom dan? Ik snap niet wat jij verkeerd gedaan hebt.' Hij was gewoon té aardig tegen me, hij dwong me bijna alles te zeggen. Zijn ogen blonken, ik kon er niet aan weerstaan. Ik was weerloos tegen hem. Ik ademde diep en probeerde mijn stem neutraal te laten klinken.
'Ik wil niet dat je gevaar loopt door mij. Ik wil niet dat iemand gevaar loopt door mij. Ik kan niet eens mijn missie volbrengen. Ik denk gewoon dat het beter was geweest als ik er niet was. Dan was jij nu thuis. dan waren je ouders thuis. dan...' Bijna had ik er alweer iets doms uitgeflapt, bijna had ik gezegd dat ik van hem hield, meer dan een broer. 'Ik wil gewoon dat alles weer normaal wordt.' Fluisterde ik dan.
'Niets wordt nog normaal, Natasha.' Ik worstelde met mijn gevoelens. Niets werd nog normaal, en dat was mijn schuld. Ik schaamde me. Diep. Geen wonder dat ik alleen zou blijven. Ik beet op mijn lip.
'Er zijn wel mensen die om je geven, Natasha. Ik bijvoorbeeld.'
'Je bent me gewend, meer niet.' Antwoorde ik koeltjes. 'Je hebt jezelf wat aangepraat. Het maakt het je makkelijker met mij om te gaan, en zo je familie te beschermen.' Ik sprong de zetel uit, liep tot aan de deur van de leerlingenkamer en draaide me om.
'Ik wil het niet, verdomme!' Gilde ik. Ik wilde het helemaal niet. Woendend stampte ik naar de slaapzaal en smeet mezelf op het bed. De beelden van de klif en de zwarte diepte verschenen voor mijn ogen. Ik reikte mijn hand uit, alsof ik er zo in kon stappen. Ik wilde hier niet zijn, ik wilde niet zijn wie ik was.
'Natasha.' Draco was me gevolgd.
'Ga weg.' Gilde ik kwaad. Ik wild me verdiepen in mijn dromen, waarin uiteindelijk toch alles goedkomt, voor iedereen, misschien zelf ook voor mij. Hij schudde zijn hoofd. Ik snufte even, en maakte van mijn hart een steen.
'Dat is een bevel.' Zei ik toonloos, zoals alleen ik kon doen. Hij bleef staan. 'Wat is eigenlijk jouw probleem? Kick je ervan om me zo te zien? Ga je graag je grenzen over?' Ging ik verder, en probeerde mijn emotie's de baas te blijven. Ik wilde niet dat hij nog langer zou lijden, ik moest hem wegjagen.
'Ik blijf.' zei hij even emotieloos als ik. Ik schudde mijn hoofd.
'Jij vertrekt.' Daarna werd het een woordeloos gevecht, Hij bleef staan, ik wees op de deur. Na een tijdje gaf ik het op, ik liet mijn arm zakken en verborg mijn hoofd ik het kussen. Ik hoorde Draco naar me toe wandelen.
'Natuurlijk vind ik het niet leuk je zo te zien.'Fluisterde hij in mijn oor. Zijn warme adem raakte mijn nek en ik kreeg kippenvel. Hij was zo dichtbij. Ik smolt weer, maar bleef met mijn neus in het kussen gedrukt.
'Ik wil net zo graag als jij dat het weer normaal word.' Ging hij verder. 'Maar dat betekend niet dat jij daarvoor weg moet. Die dromen van jouw, ze zijn gewoon ziek. Je mag niet denken dat het de enige uitweg is, of dat daarom niemand om je geeft.' Ik schudde mijn hoofd, met kussen en al.
'Waarom houd niemand me dan tegen? Waarom heb ik dan het gevoel dat iedereen die ik ken naar me kijken, me uitgerekend naar daar sturen, en niets doen?' Hij nam mijn hand van mijn kussen weg en slikte.
'Ik zou je tegenhouden, als je het echt zou doen.'
'Jij hoort me te beschermen, dat telt niet.' Antwoordde ik bruusk. 'Je snapt het gewoon niet. Je kan het niet snappen.' Zei ik droevig.
'Vertel het me dan, vertel me wat ik niet snap. Zeg het me en ik doe alles om het ongedaan te maken.'
'dat is het net.' Hoever zou hij gaan om mij gelukkig te maken? Om te zorgen dat ik niets slechts over hem tegen mijn vader zei? Hoe ver zou hij me uitbuiten?
'Natasha, ik smeek het je bijna. Zeg me wat er scheelt.' Ik schudde mijn hoofd weer in het kussen.
'Kan ik niet.'
'Is het een geheim?' Ik knikte.
'Het grootste dat ik heb. En het meest vernietigende dat ik heb.' Mijn liefde kon levens gaan kosten.
'Als jij het jouwe verteld, vertel ik het mijne.' Zei hij na een tijde. Ik moest erover nadenken. Hoe veilig was het om het hem te vertellen? Zou hij zo dom zijn om het te vertellen tegen iedereen die hij tegenkwam? Ik besloot dat hij het niet zou doen. Hij zou de eerste zijn die eraan ging.
'Als je het doorverteld, ben jij de eerste die Hij afmaakt, besef je dat?' Hij zuchtte even.
'ik denk dat ik er nog zo'n geheim wel bij kan hebben.' Besloot hij dan.
'Vertel jij maar eerst.' Zei ik, misschien kreeg ik zo dan tijd om een ander geheim uit mijn duim te zuigen, al was die kans heel erg klein.
'Ik wil het je eerder tonen.' Zei hij zacht, misschien was hij verlegen. Ik knikte, en bevrijdde mijn hoofd uit het kussen en ging rechtop zitten in het bed.
'Je hoeft er niet voor op te staan.'