008*

Gustav trok me, tegen mijn wil in, bij Bill weg. 'Ga boven zeggen dat Bill gevonden is,' sprak hij me streng toe, waarna ik de trap op sprintte. 'Georg, Tom! We hebben Bill gevonden!' Even was ik vergeten wat er met Tom aan de hand was, tot ik weer in de badkamer stond. Meteen was ik stil en keek bedroefd naar Tom. Ik knielde naast hem neer en pakte zijn hand vast, terwijl er een grote traan over mijn wang rolde, en op Tom zijn buik viel. Langzaam bewoog hij zijn hoofd een beetje en opende half zijn ogen. Georg had zijn bovenlichaam omwikkeld met verband, dat inmiddels al doorweekt was met bloed. 'Cris...' kreunde hij. Ik gaf een klein kneepje in zijn hand, als teken dat het goed was. Hij liet zijn hoofd weer zakken en sloot zijn ogen. 'Is het erg?' Vroeg ik zachtjes aan Georg. 'Nee, het bloed alleen erg hevig. Waar hebben jullie Bill gevonden?' 'In de kast in de woonkamer.' Hij knikte, 'er gebeuren hier wel vreemde dingen vind je niet?' Hij zei het meer tegen zichzelf dat tegen mij. Ik knikte maar een beetje, terwijl ik nog steeds mijn blik op Tom zijn gezicht hield gericht, hopend op nog een teken van beweging. Tevergeefs, hij bleef roerloos liggen met zijn ogen stijf dicht geknepen. 'Word alsjeblieft wakker,' fluisterde ik zachtjes. Georg keek op en pakte nu mijn hand vast. 'Het komt vast wel goed met hem, de wonden zijn niet erg diep,' probeerde hij me een beetje gerust te stellen. Ik knikte weer, gewoon omdat ik bang was dat, wanneer ik zou beginnen met praten, ik weer in tranen uit zou barsten. Zachtjes wiegde ik mezelf een beetje heen en weer, wachtend op iets, hoewel ik niet wist wat. 'Hoe is Bill er aan toe?' Vroeg Georg plotseling. 'Ik geloof goed, ik heb hem niet helemaal kunnen zien.' Hij knikte weer en bestudeerde het verband om Tom's lichaam even. 'Heb je voor een ambulance gebeld?' 'Ja, ik hoop alleen dat ze nog komen.' Op dat moment hoorde ik buiten het overduidelijke geluid van een sirene van een ambulance.


Okay,, sorry een beetje slecht
Kudo's?
Reacties?