*38*

Een zacht gepiep klinkt vaag in mijn oren. Ik laat mijn ogen dicht, terwijl het zachte gepiep steeds meer tot me doordringt. Ik adem rustig in en uit, maar elke ademteug doet pijn aan mijn longen. Een zacht geborrel klinkt uit mijn buik, maar vanbinnen klinkt het anders. Het geborrel als teken van honger zorgt voor pijnlijke steken tot diep in mijn maag. Het gepiep gaat steeds sneller, waardoor er snelle voetstappen dichterbij komen. Een hand pakt mijn hand vast en wrijft zachtjes over mijn hand. Een snelle herinnering van een andere hand die over mijn hand wrijft, schiet door mijn gedachte, maar eindigt slecht in een pijnlijke steek van hoofdpijn. 'Rustig aan, mijn meisje', fluistert een stem. Ergens klinkt de stem bekent, zelfs vertrouwd, maar ergens ook totaal niet. 'Gun haar haar rust', klinkt er een andere stem. Ik hoor hoe het weer stil in de kamer wordt en het enige geluid van een gepiep mijn gehoor binnendringt. Elke ademhaling blijft pijn doen. Er klinkt een soort hoog gepiep, wat blijkbaar mijn eigen ademhaling is. Dan besluit ik al mijn kracht te verzamelen en open ik langzaam mijn vermoeide ogen. 'Oh, ze wordt wakker', piept er een hoog vrolijk stemmetje. 'Rustig aan', klinkt er dezelfde andere mannelijke stem weer. Mijn ogen glijden de kamer deur en eindigen bij twee paar bruine ogen. 'Mam? Pap?' vraag ik als ik de gestaltes maar vaag voor me zie zitten. 'Ja, mijn meisje, wij zijn het', zegt een vrouwelijk figuur met een stralend grote glimlach op haar gezicht. 'Waar ben ik?' vraag ik moeizaam. Mijn stem slaat over in een pijnlijke hoestbui. Elke kuch doet pijn tot diep in mijn longen en zorgt voor tranen van de pijn over mijn wangen. 'Rustig aan, mijn meisje. Je kan beter niet praten', zegt mijn moeder. 'Je bent in het ziekenhuis, schatje', zegt mijn vader. Hij komt aan de andere kant van het bed zitten en pakt mijn vrije hand vast. 'Wat?' piep ik verbaasd. Op dat moment schiet alles, vanaf Niall die in het water valt, aan mijn ogen voorbij.

Het water stroomt aan alle kanten langs mij heen. Geen uitweg is mogelijk. De enige uitweg is het water dat aan een stuk door mijn longen binnenstroomt. Alles wordt dan ook gelukkig snel zwart voor mijn ogen en verlost mij uit mijn brandende pijn. Ik open mijn ogen weer als er een hard geluid van helikopterwieken mijn oren binnendreunt. Wazig kijk ik om mij heen wanneer mijn haren wild heen en weer worden gewaaid door de wind. 'Ze leeft nog', schreeuwt er een stem boven de wind uit. Er wordt een ladder naar beneden gerolt en even later verschijnt er een man van rond de dertig. Ik kijk verbaasd om mij heen en zie dat ik in de takken van een hoge boom ben blijven haken. 'Je hebt gelukt gehad', zegt de man, wanneer hij een tuigje bij mij omdoet. Hij steekt zijn duim op naar boven, waardoor ik omhoog wordt getakeld. 'Ze moet naar het ziekenhuis', is de conclusie van een verpleger, nadat die me heeft onderzocht. 'Snel?' vraagt de man die me heeft vastgemaakt. Als mijn ogen wegdraaien naar boven, is het enige wat ik de man nog hoor zeggen: 'heel snel'

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar mijn moeder op. 'Waar is de rest?' vraag ik. Ik hoor hoe het gepiep van de monitor sneller en sneller gaat. 'Rustig blijven, mijn meisje', zegt mijn moeder ongerust. 'Waar is de rest?' vraag ik nogmaals lichtelijk in paniek. 'Wie is de rest?' vraagt mijn vader rustig aan me. Ik noem hun namen op. 'Ik weet het niet, maar ik zal het na gaan vragen, goed?' vraagt hij. 'Nu', beveel ik hem. Hij knikt met een bemoedigende glimlach en loopt dan weg. Tranen blijven echter over mijn wangen lopen. Ik moet weten of Niall het heeft overleeft en of de rest al is gevonden, of Harry al is gevonden. Hij moet gevonden worden, want ik kan niet zonder hem leven!
'Blijf nou rustig, mijn meisje', zegt mijn moeder lichtelijk in paniek. Ik kijk haar kwaad aan. 'Doe het voor jullie', zegt mijn moeder. 'Hoezo, voor jullie?'


---
Nog 2, 3 of 4 hoofdstukjes
NOG EEN HOOFDSTUKJE BIJ 15 KUDO'S