05 > Run.

Snel rennen we de tunnel door, terwijl verschillende kogels rond onze oren vliegen. Bij het eerste schot, vloog ik letterlijk door de angst een meter de lucht in. Zayn had me echter snel alweer meegetrokken. 'Waar komen we eigenlijk uit?' vraag ik, terwijl ik mijn ademhaling steeds gejaagder hoor gaan. 'Weet ik niet. Hopelijk op een veilige plek', zegt Zayn, terwijl hij me verder meetrekt. Waar die jongen zo'n goede conditie vandaan heeft, is me een raadsel. Als er een kogel vlak langs mijn arm, voel ik een branderig gevoel. Als ik opzij kijk en mijn ogen vernauw in het donker, zie ik dat mijn huid niet langer lichtbruin is. 'Uh Zayn', stamel ik, terwijl mijn pas langzamer gaat. 'Wat is er?' vraagt hij bezorgd. 'Ik ben geraakt', fluister ik. Mijn ogen zijn groot van angst en ergens voel ik tranen ontstaan. Zayn pakt mijn arm vast en bekijkt het even. 'Het doet me pijn dit te zeggen, maar we moeten verder. Zodra we in veiligheid zijn, zal ik voor je zorgen', zegt hij lief. Ik knik langzaam en ren weer snel met hem mee. Het einde van de tunnel is inmiddels in zicht en precies op het moment dat ik wil gaan zeggen dat het stil is, op onze voetstappen na, klinkt er nogmaals een schot. Dit keer veel dichterbij dan net, wat er bij mij voor zorgt dat ik opeens twee meter voor Zayn ren. 'Bloed ik niet dood?' vraag ik terwijl we bijna bij de uitgang zijn. 'Nee, het is een schaafwond, geen schotwond', zegt hij. Hij verstrengeld zijn vingers met de mijne en samen rennen we dan de bewoonde wereld in. In een oogopslag heeft Zayn de omgeving in zich opgenomen en trekt hij me de heuvel naast op ons. 'Weet je waar we heen gaan?' vraag ik. Ik zie dat hij ondertussen geïrriteerd raakt van mijn vele vragen waar hij geen antwoord op heeft, maar dit keer antwoord hij kortaf 'Ja'. Een gevoel van hoop glijdt door mij heen, terwijl ik vlak onder me het geschreeuw van mannenstemmen hoor. 'Blijf rennen. Niet omkijken', beveelt Zayn me, als ik net op het punt sta me om te draaien. We rennen verder en eindigen dan boven op de heuvel. Zayn zijn ogen beginnen triomfantelijk te glinsteren, terwijl hij naar een bepaalde boom rent. 'Schiet op', zegt hij. Hij vouwt zijn handen en knikt. Ik ga met mijn ene voet in zijn hand staan en klim snel de boom in. Tot mijn grote verbazing bevindt zich achter het bladerdek een grote boomhot. Zayn klimt snel achter me aan en laat zich uitgeput in de boomhut vallen. 'Stil blijven', gebaart hij door zijn vinger op zijn heerlijk zachte lippen te drukken. Ik knik zachtjes en kruip voorzichtig dicht tegen hem aan. Beschermend slaat hij zijn armen om mij heen. Samen blijven we gespannen afwachten. We horen wat stemmen mompelen, wat voornamelijk bestaat uit gevloek. 'We wachten in dat huisje daar', klinkt dan de helder duidelijke stem van de baas. Er klinkt wat gemompel en vervolgens gekraak van takjes en bladeren. 'Weet je waar ze heen gaan?' fluister ik zo zacht mogelijk. Hij knikt. 'Mijn oom en tantes huis', fluistert hij met tranen in zijn ogen. 'Wonen ze daar nog?' vraag ik. Hij veegt zijn tranen weg en schudt dan zijn hoofd. 'Ze zijn toevallig vandaag en morgen naar mijn oma en opa', zegt hij. Ik kijk hem rustig aan, terwijl ik zachtjes met mijn vinger de tranen van zijn zachte wang streel. 'Alleen de gedachte al dat ze door mij...' 'Ja, maar dat gebeurt niet, want ze zijn er niet', zeg ik. Hij knikt langzaam en legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Ik druk mijn lippen zachtjes tegen de zijne en voel hoe hij even al zijn zorgen vergeet. Alleen hij en ik.