*15: Believe

Klaarwakker en bezweet ging ik zitten. Hope was kennelijk uitgebroken en zat op mijn buik. Ze ging op haar achterpoten staan en snuffelde in het rond, daarna huppelde ze naar voren en ging bij mijn keel liggen. Haar staart drapeerde zich over mijn borst. Afwezig streelde ik haar, ze likte mijn duim alsof ze wilde zeggen: geen zorgen, het komt wel goed. Ik wou dat iemand dat echt tegen me kon zeggen. Ik bleef even liggen, maar rond halftwee op de kolk kwam iemand de slaapkamer binnen. Het was Mevrouw Anderling, van Gedaanteverwisseling.
'Professor Sneep zou u graag spreken. Hij zegt dat het dringend is. Kleed je aan.' zei ze haastig, en vermoeid. Ik vroeg me af wat er zo belangrijk kon zijn dat ze me om halftwee in de nacht uit bed haalde, al was ik blij dat Sneep niet zelf de slaapkamer in was gekomen om me wakker te maken. Ik sliep niet echt in iets fatsoenlijks. Ik sprong uit bed en trok een jeans en blouse over mijn topje en onderbroek waar ik in sliep. In de leerlingenkamer stond Draco op me te wachtten; hij zag eruit alsof hij zelf niet geslapen. Hij glimlachte bemoedigend, maar iets in zijn blik zei me dat er iets mis was.

Nog hijgend van het rennen klopte we aan op Sneeps deur, alweer dat holle en kille gevoel.
'Binnen.' Dit keer klonk zijn stem minder rustig. Nog voor we de deur degelijk achter ons gesloten hadden, begon hij:
'Wie van jullie heeft geprobeerd een uil te sturen naar jullie ouders.' Alsof het iets fout was, blafte hij het uit. Ik stak blozend mijn hand op.
'Natasha, weet je hoeveel geluk je hebt gehad?' Ik schudde mijn hoofd.
'De uil kwam terug zonder de brief te hebben afgeleverd. Ik dacht dat ze onvindbaar waren, dan is er toch ook geen gevaar ofzo?' Ik kreeg het gevoel dat er iets mega-mis was gegaan. Hij schudde zijn hoofd.
'Ik heb deze vannacht ontvangen. Ze is voor jullie. Hopelijk krijgen we hier geen problemen mee.' Hij smeet een dunne enveloppe op tafel en mijn hart sloeg een paar tellen over.
'Mam?' vroeg ik zacht. Hij knikte en schoof het ding naar ons toe. Met trillende handen nam ik hem aan van hem en opende de enveloppe. Een vleug van mama's geur kwam me tegemoet, collogne van bosbessen en iets wilds. Draco rook het ook en keek verrast.
Mijn hart sloeg in mijn keel toen ik het perkament eruit haalde en voorlas, zodat Draco kon volgen.

Lieve Natasha, Lieve Draco Mijn stem stokte.
Alles is goed met ons. We zijn veilig, op een soort missie. We kunnen jullie niet veel vertellen, maar hopen dat dit op tijd komt voor kerst, of tenminste Nieuwjaar. We houden van jullie.
Pas goed op elkaar, jullie hebben elkaar nodig nu. Vertrouw niemand in jullie missie, behalve Professor Sneep. doe alsjeblieft geen domme dingen. Ik stopte. De volgende regel begon met 'Voor Draco', dus ik las niet verder en gaf het perkament over aan hem.
'Er staat onderaan nog iets voor jouw.' Zei ik. Mijn stem brak toen ik aan mijn moeder dacht, ze was veilig, maar ik miste haar alsof mijn hart eruit werd gescheurd. Ik had haar nodig.

Draco's POV
Haar stem brak terwijl ze het stuk perkament aan mij gaf. Ik vergat het even en keek naar haar, wilde haar troosten. Daarna ging ik door met lezen.

Draco, bescherm mijn kleine meisje. Op een dag zal ze onze laatste hoop zijn.
Ik fronste mijn wenkbrauwen, het kwam niet van mijn moeder. Ik stak het perkament terug in de enveloppe.
'Ik denk niet dat het veilig is om hem te houden.' Natasha brak de stilte. Ik keek geschokt op. Moesten we het enigste bewijs van de veiligheid van onze ouders weg doen?
Tot mijn verbazing knikte Sneep. Natasha keek me aan met natte ogen.
'Als De Heer erachter komt dat ze contact hebben gemaakt, zal hij ze straffen.' Ik was om bij de eerste paar woorden. Ze had gelijk, ik gaf het perkament aan Natasha, die gaf het aan Sneep. Hij leek even te zuchten, alsof hij er spijt van had dat het echt moest, en gooide dan de enveloppe in het vuur achter hem.

Natasha's POV alweer

De terugweg naar het kasteel woog veel zwaarder dan de heenweg. Het duurde even voor ik het kon bevatten, en merkte zelf pas toen we terug waren in de leerlingenkamer dat Hope zich in de zak van mijn blouse had verstopt en was meegereisd. Ik glimlachte en haalde haar eruit. Ze schoot van mijn hand naar mijn nek en nestelde zich in mijn haar. Haar vacht was warm tegen mijn huid en ik genoot ervan haar hartslag te voelen tegen mijn eigen slagader. Wild, snel, levend.. Ze was het enige bewijs van leven buiten mij en Draco om. Ze was het contact met de wereld buiten de onze om.