Prologue

Faded in her mind to look for a new body to be reborn there. The last bit of hope has faded. Everything you've done for her, it was worth it.

De tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik mijn zus aankeek. Haar gezicht zag er beroerd uit. Ze was spierwit. Donkere kringen stonden onder haar mooie bruine ogen. Hoe kon dit nou weer gebeurd zijn. 'Alsjeblieft, alsjeblieft, kom hier doorheen.' Smeekte ik huilend. Ik voelde een klein kneepje in mijn hand. Ergens wilde ik dat het hoop gaf, maar het voelde als een zwak kneepje van vermoeidheid wat leek te zeggen; "Mijn tijd je voorbij, ik kan niet meer. Ik ben te zwak." Mijn ogen waren helemaal wazig van de tranen. 'Ik hou van je.' Fluisterde mijn zus met al haar kracht dat ze nog had. 'Ik hou van je.' Fluisterde ik terug. Er vormde een klein glimlachje op haar gezicht. 'Zorg goed voor jezelf! Ik ben altijd nog bij je.' Ze sloot haar ogen en zuchtte nog een laatste keer voordat haar geest uit haar lichaam trok om weer opnieuw geboren te worden. Ik keek met betraande ogen naar het leveloze lichaam. 'Nee, nee, nee, dit kan niet gebeuren, NEE, NEE, alsjeblieft! Alsjeblieft?' Herhaal ik huilend. Ik knijp in de hand van het dode lichaam van mijn zus. De tranen stroomden nog steeds met watervalletjes over mijn wangen. Na ongeveer twee minuten voelde ik hoe mijn hand uit het leveloze lichaam van mijn zus werd getrokken. Ik voelde daarna twee sterke armen om me heen die me voorzichtig optilden. Ik verborg mijn gezicht in het shirt van degene die me optilde. Ik weet precies wie het is. Het is goed zo. Alles is vergeven. Hoeveel pijn hij me ook heeft bezorgt.