*13: Hope

Nog een lange tijd later

Kerstmis ging voorbij aan Draco en mij. Deze keer waren we de enige twee in het kasteel, behalve de leraren. Andere kinderen hadden rond deze tijd altijd wel iemand om naartoe te gaan. Kerstavond was maar een saaie gelegenheid geweest. Eenzaam en alleen zaten we bij het vuur van Zwadderich en wensten elkaar een goede kerst. Ik had tegen beter weten in tegen het einde van November echt gehoopt dat ik nog wat uit Harry kon lospeuteren, maar die informatie was niet genoeg geweest. Hij was een wees, had maar twee vrienden. Hij had me wel toevertrouwd dat hij in een stiekeme club zat. De SVP ofzoiets. Het was niet genoeg om mee naar huis te gaan. Nieuws van mama kwam er niet, en zowel Draco en ik begonnen ons alletwee zorgen te maken over onze ouders. Zelf mijn moeite om een uil te sturen werkte niet -Ik wilde Draco toch iets geven voor Kerst. De uil kwam met de brief terug, na een week. Het arme dier had de hele tijd rondgevlogen zonder iets te vinden. Tegen Nieuwjaar aan begon ik weer met een hevige emotionele toestand. Ik huilde van eenzaamheid, en misschien zelf ook ven verveling. Draco liet me met rust, of voelde zich net zo slecht als ik. Ik had de moed niet om het te vragen.
De dag van Nieuwjaar ontwaakte ik laat en besefte ik dat ik de enige was in de hele afdeling van zwadderich. Ik doorzocht zelf de jongensslaapkamer. Maar Draco had zich aangekleed en zijn bed lag er bij alsof hij al uren weg was. Nog eenzamer dan ik me al bijna anderhalve week had gevoeld ging ik bij het haardvuur zitten.

Twee koude handen gleden voor mijn ogen. Ik voelde sneeuw in mijn haar vallen. Ik schrok even, mijn lichaam maakte een schokje.
'Je mag niet kijken.' Hoorde ik Draco's stem heel erg dicht bij mijn oor zeggen. Ik voelde aan alles dat hij buiten was geweest. Zijn ahnden leker bevroren en zelf de lucht dat hij uitademde in mijn nek was ijskoud.
'Ik beloof het.' Zei ik nieuwsgierig. Draco had bijna een hele week gezwegen en het verraste me zijn stem nog eens te horen. hij grinnikte en zette iets voor me. Het klonk metaalachtig. De hand die hij voor mijn ogen had gehouden -gewoon uit zekerheid, hij wist dat ik hield van valsspelen- verdween.
'Je kan kijken nu.' Ik sloeg mijn ogen op en vroeg me meteen af hoe het hem was gelukt voor me te komen zitten zonder dat ik zijn hand had voelen draaien. Hij hield iets omhoog. het was een groot, in bruin papier gewikkeld pak, met een kaartje aan.
'Maak maar open.' zei hij, als een klein kind.
'Maar ik heb helemaal niets voor jouw!' spartelde ik tegen. Hij schudde zijn hoofd.
'Ik weet best hoeveel moeite je hebt gedaan om onze ouders te bereiken. Denk je echt dat ik blind ben?' Ik grijnsde en nam toch verlegen het pak aan. Ik treuzelde even, gewoon om hem te pesten.
'Komaan! maak open.' Hij had er duidelijk niet veel plezier in dat ik hem zo plaagde, dus scheurde ik in één ruk het papier van het pak.
Wat ik zag vervulde me helemaal van warmte. erin zat een metalen kooi, De tralies had een vrolijke kleur. het was een grote kooi, maar binnenin keek een kleine rat me aan alsof hij een groot koekje zag. Zijn vacht was wit met zwart, duidelijk een tam dier. Het beestje huppelde naar de tralies en snuffelde in het rond. Ik smolt toen ik het neusje zag bewegen. Vlug zette ik de kooi neer en vloog draco om de hals.
'Das zo lief!' Gilde ik in zijn oor. Ik had me nog nooit zo opgewekt gevoeld sinds het begin van het schooljaar. Hij lachtte hardop en gaf me een dikke knuffel.
'Vind je hem mooi?' Vroeg hij toen ik hem eindelijk losliet. Ik knikte blij en deed het deurtje van de kooi open. Het jonge dier klom op mijn hand en snuffelde met zijn neus plat op mijn hand mijn geur op.
'Hij houd van je.' Merkte Draco op. Dankbaar glimlacht ik naar hem.
'Je hebt geen idee hoeveel ie nu al voor me betekend.' Kirde ik half naar het dier-half naar Draco.
'Gelukkig Nieuwjaar, Natasha.' Ik zuchtte even om de mensen die hierbij moesten zijn, maar keek toen alweer vrolijk naar hem op.
'Een allergelukkigst Nieuwjaar gewenst, Draco.'


'Hoe ga je hem eigenlijk noemen?' Draco wees na een paar uur op de rat. Ik haalde mijn schouders op.
'Hoe wil jij noemen schatje?' Ik hief de rat op boven mijn hoofd en tuitte mijn lippen. Het dingetje keek naar Draco alsof hij help me wilde zeggen. Daarna duwde hij zijn neus onder mijn duim door en keek me aan.
'Wat dacht je van Hope?' Vroeg ik aan Draco, hij keek me aan met met alweer zijn vragende blik.
'Hij geeft me ergens wel Hoop. dat alles goedkomt. En dat er tenminste iets van me kan houden.' dat laatste flapte ik eruit en ik had er meteen spijt van. Het was niet de bedoeling dat ik ooit mijn grootste angst op tafel zou smijten. Ik dacht weer aan de droom, de klif-droom. Ik had hem steeds vaker. Telkens werd ik wakker met steeds dat knijpende gevoel dat niemand me tegenhield.
Hij keek me aan met een onbegrijpende blik, maar zei alleen maar:
'Hope klinkt leuk voor hem.' Ik giechelde, als bedoeling de spanning te verminderen.
'Het is een vrouwtje.' zei ik, nog steeds giechelend. Hij bekeek het dier beter.
'Oh,' zei hij dan opeens. 'Ja, je hebt gelijk.' Ik barstte helemaal in lachen uit en Hope klom geschrokken in mijn mouw.